Jan Haring.nl - De wereld om met een Jan Haring - Joost Jager & Ilse Wintermans
|
|
|
Afscheid
» exacte locatie
Dinsdag hebben we afscheid genomen van Corry en Frans en dat deed wel even pijn... Vandaag hadden we er nog last van. We hebben twee erg fijne weken gehad samen waarin we veel bijgepraat en gelachen hebben en dat op erg mooie plekjes. Geen idee wanneer we hen weer gaan zien. 's Avonds vlogen ze recht over de baai waar we voor anker liggen en hebben we met een koplamp (onze nieuwe schijnwerper, gesponsord door Loeff garage) naar ze geschenen. En ze hebben 'm gezien, dat is etra leuk! Gister een wat
lege dag. Weer een nieuwe kluslijst gemaakt, maar dit keer niet met klussen die meteen af moeten. Nee, dit is een lijst met klussen voor onderweg tot Nieuw-Zeeland voor het geval we even niks te doen hebben ;-). Een paar dingen wilden we wel af hebben nu en daar zijn we vandaag mee aan de slag gegaan. Van onze Engelse buren mochten we hun Venezuela pilot kopieren. Dat was erg mooi want die bleek op het hele eiland uitverkocht! Vandaag de gids teruggebracht en koffie bij hen gedronken. Daar kregen
we een groot compliment... we kregen de vraag of onze boot van staal was! Nu vraag je je misschien af hoe er in die vraag een compliment verscholen kan liggen maar dat komt dus doordat er geen roest te zien was omdat we dat twee weken terug hadden weggewerkt. Voor die tijd zaten er allemaal lelijke bruine strepen op de romp die van veraf zichtbaar waren. Ze hebben hier trouwens een netje op de marifoon met het weer, wat er te doen is, diensten en het mooiste is 'the treasures of the bilge' waar cruisers
dingen kunnen kopen of verkopen. Vandaag heeft Joost om bamboe gevraagd maar helaas geen reactie. We willen daarmee zelf een low-budget bimini (zonnetent) mee in elkaar knutselen. Op de kant nog gevraagd en wie weet kan de tuinman van de havenmeester wel wat voor ons kappen. Morgen willen we nog wat verse spullen kopen hier want we krijgen steeds meer zin om weer te vertrekken naar Los Testigos, een eilandje voor de kust van Venezuela. Op de foto Joost met z'n ouders bij de Tobago Cays. Op de achtergrond
zie je de zwarte mast en de voorpunt van Hafskip.
|
|
|
Tobago Cays
» exacte locatie
Eenmaal geankerd zijn we met de bijboot naar Clifton city gevaren. Het was een kleurrijk stadje, waar je omringd werd door een zee van bougainvilles. Op een terrasje genoten we van onze cocktails om vervolgens een tafel te reserveren bij West Indies Restaurant, bekend om zijn Frans en Creools eten. Het restaurant werd gerund door een Frans echtpaar en werd ons aanbevolen door Dingo. De Dingocrew heeft inmiddels voor Frans en mij ook een gezicht gekregen, want wij hebben hen ontmoet bij aankomst in
Grenada. Het eten was voortreffelijk. Maar de terugtocht in het donker leek een ware zoektocht, waarbij alle masten op elkaar leken, maar....... de onze had als enige een led-verlichting en daardoor goed te herkennen. Terug op Hafskip hebben we ons verdiept in de sterrenhemel. De grote beer heeft hier een andere stand, hij staat op z'n steel. Ook Orion zie je elke avond. Inmiddels heeft de maan zich ook vertoond. Het is hier een liggende sikkel, dus het ezelsbruggetje dat je er bij het eerste kwartier
een "p" van kunt maken en bij het laatste kwartier een "d", gaat hier niet op. Ilse en ik gingen de volgende morgen in de bijboot boodschappen doen. We legden aan bij een klein steigertje en gingen op pad. De sortering hier was wel groter dan in Carriacou, maar hield niet over. Bepakt en bezakt kwamen we bij Hafskip aan. Vooral veel fruit hebben we ingeslagen, want dat werkt goed voor de dorst. Die middag kwam er een bootboy, mister help um, langs met versgevangen tonijn. De tonijn had een gewicht
van vier pond en werd ter plekke voor ons schoongemaakt. Een fles wijn kon hij er ons ook wel bij leveren. Een heerlijk diner aan boord met verse ananas toe. De volgende dag zijn we naar Tobago Cays gezeild, eerst alleen met grootzeil, daarna met fok en kluiver erbij. Wat ons daar te wachten stond is haast niet te beschrijven, zo mooi. De cays is een groep van vijf kleine eilanden, dat in 1998 tot natuurreservaat verklaard is. Midden tussen die eilandjes hebben we het anker laten vallen. Het water
heeft er weer de prachtig groene kleur en de zandstrandjes zijn klein en schitterend wit. Van dit strand ga ik zand meenemen voor een van m'n collega's (die zand spaart). De eilandjes zijn begroeid en op een van de eilanden leven leguanen. Vanmorgen zijn we daarheen gegaan en inderdaad, we zagen er verschillende. Ze varieerden van anderhalf tot een halve meter en waren in verschillende kleuren, aangepast aan de bomen waarop ze leefden. Ze bewogen zich primitief voort in een kronkelig symmetrisch
patroon. Ook voor de onderwaterwereld had je ogen tekort. Allerlei vissen met de meest mooie kleuren waren druk in de weer in de wereld van het koraal. Er was een vis, die heel bijzonder was: een 50 cm grote gelige vis met een figuur van een groot oog aan de achterkant. Daardoor leek het alsof hij een grotere vis was, waarmee hij andere kon afschrikken. Een typisch voorbeeld van mimicry. Bootboys varen in hun opvallende boten weer af en aan en proberen hun waar aan je te verkopen, zoals: brood, ijs,
fruit, vis en T-shirts. Gisteren hebben Joost en Ilse bekenden van hen opgezocht, die met hun schip "Wateraap" ook hier in the Caribbean rondzeilen. Helaas hebben we de schildpadden die Wateraap rond de boot hadden zwemmen nog niet gezien. De vakantie van Frans en mij loopt helaas ten einde. Nog een dag blijven we hier en dan zeilen we terug naar Grenada. Het is een vakantie die we niet gauw zullen vergeten om meerdere redenen. De belangrijkste daarvan is het na zeven maanden elkaar weer te zien
en twee weken samen te kunnen optrekken met veel warmte omringd, letterlijk en figuurlijk en in een natuur waarvan wij het bestaan amper kenden. Het kunnen ervaren van hun bootleven, geeft mij voor de komende tijd een rustig gevoel, zo weloverwogen en deskundig steeds weer de beslissingen door hen genomen worden. Maar hoezeer ik begrijp dat ze van deze reis genieten, ik weet zeker dat ik het heel fijn vind hen weer in Nederland te zien.
|
|
|
Eilanders
» exacte locatie
Op alle eilandjes die we tot nu hebben aangedaan heerst een bepaalde sfeer en cultuur waar ik iets over wil vertellen. Originele indianenbewoners zie je hier niet. Wel creolen, hindoes, afrikanen, somalische, gambiase gezichten. Ze hebben allemaal rastakapsels en veel gouden sieraden. Op iedere hoek van een straat staat een basbox van meer dan 300 watt, waar zware ver-dragende bastonen uit voortkomen op een reggae ritme. Soms staan de boxen nog geen twintig meter van elkaar. De boxen blijven tot
diep in de nacht hun basklanken produceren. Eigenlijk een soort afrikaanse trommels in het oerwoud, maar dan een moderne variant ervan. Wat doen de mannen. Ze moeten zorgen ervoor om zo snel mogelijk een jeep of 4wd te scoren en dan rijden ze daar heel langzaam mee door de straat, waarbij de auto cd speler de basboxen op de hoek van de straat doet overtreffen. Ze zijn gekleed in opvallende felle kleuren, een korte broek tot op de knieen en een halterhemd van glimmende stof. Op het hoofd een enorme
snelle en vooral dure zonnebril. Om de tien meter houden ze halt om een kennis te begroeten. Iedere minuut drukken ze op de claxon en roepen naar bleke Engelse en Franse toeristen: TAXI!!. Erg jonge vrouwen zitten op bankjes met zuigelingen aan de borst. Oudere kinderen vermaken zichzelf met kiezelstenen of schelpjes. Oudere mannen zitten op een bankje en oudere vrouwen werken als schoonmaakster in een appartementencomplex of ze hebben een eetkraam annex bar, waar de jongere mannen dan weer gratis
bier en limonade kunnen pakken. Ondertussen schijnt de zon er lustig op los en is er af en toe een verkoelend buitje regen. Verder zijn er boatboys die met snelle bootjes tussen de geankerde schepen doorvaren en van alles te koop aanbieden. Een tonijn van anderhalve meter, waternoten ook wel yelly genoemd, en wijn. Je kunt ze via de marifoon oproepen en ze hebben prachtige namen zoals mister fix, mister happy, mister tool. De namen spreken voor zich. Ik denk dat ik als Nederlandse dokter hier als
"Mister Doktwah for your pains en pills" nog een aardig kapitaaltje bij elkaar kan vangen.
|
reageer!
Frans (vader Joost), 21/2/2007, 20:00
|
Boss lady
» exacte locatie
Het is erg leuk dat de ouders van Joost op visite zijn! Joost en ik hebben besloten deze twee weken eens wat kortere tochtjes te maken en dat is wel erg relaxed. Frans noemt me de 'boss lady' en dat geeft wel wat priveleges. Ik hoef helemaal niet meer te koken bijvoorbeeld, heerlijk. Het is ook best lastig om van de spullen in die kleine supermarktjes hier wat te maken. Met een beetje geluk kun je kipfilet of gehakt kopen maar verder zitten er overal botten in. Corry moest wel even wennen aan ons
'pompjesbeleid'. We hebben geen elektrische kraan maar een voetpompje. Drie keer pompen is genoeg voor een kop thee, 6 voor de rijst, 16 voor de afwas (waarvan 8 gekookt en 8 koud) en je gezicht was je met de sproeier maar Frans doet er niet aan mee ;-). Frans had de bloeddrukmeter meegenomen om Joost zijn bloeddruk te testen. Normaal is die te hoog, maar nu was ie prima! Ik wilde ook wel even en kreeg het advies dat ik maar weer moet gaan werken omdat 'ie lager was geworden (70/90). Waar het wereldzeilen
al niet goed voor is. Corry en Frans hebben ook de boatboys ontdekt en vooral Simon was erg populair bij ze. Hij kwam namelijk wijn bij de boot brengen! We hebben ook nog een waternut geproefd maar daar proefde je niet veel van. Gelukkig was Simon niet te beroerd om 's ochtends voor vertrek ook nog wat wijn te komen brengen. Deze was ook erg lekker! De foto is van Saline Bay. De vogel die je aan het stag ziet hangen kwam de afgekloven spareribs ophalen. Inmiddels zijn we naar Clifton Harbour op Union
Island verhuisd waar we ook weer prachtig liggen.
|
|
|
Een waar paradijs
» exacte locatie
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Samen met Ilse ben ik in het rubberbootje naar het dorpje gegaan voor inkopen. Bij het binnengaan van de eerste supermarkt werden we verwelkomd door een grote kakkerlak, dus meteen rechtsomkeer gemaakt. Met groene sinaasappels als enige fruit en een stuk kaas, keerden we met enige tegenzin terug naar de eerste supermarkt, want we hadden nog geen brood. Opvallend van zo'n supermarkt was dat je weinig fruit en groente kon krijgen en als enige vlees hadden ze spareribs
en kippenpoten. Wel heel geslaagd voor een bbq, dus dat hebben we ook nog meegenomen. Terug op Hafskip de zeilen gehesen op naar Saline Island. Een prachtige zeiltocht en als einddoel een geweldig baaitje, waar we helemaal alleen lagen in zeegroen water met koraal, een wit strandje met daarachter groene struiken en palmen. Mooi om te snorkelen. Het meeste indruk maakte de braincoral en de pilaarachtige koraal. In de middag hebben we als vanouds geklaverjast onder het genot van een drankje en een
hapje. Om zes uur is het hier in de Caribben pikkedonker. Dat is wel even wennen. Daarna heerlijk gegeten en toen onze kooi opgezocht. De volgende morgen zijn we aan de westkant van de eilanden, met halve wind om prachtige rotseilandjes heen richting Carriacou gevaren. Net toen we wilden ankeren begon het heftig te regenen. Ook dat lijkt hier gewoon: tien minuten regen en dan weer stralend weer. We besloten het stadje te gaan bekijken, dus in de bijboot richting strand. Al vanaf de zee kwamen je
zware basgeluiden tegemoet. Vlaggetjes waren uitgehangen, want maandagavond begon de carnaval, misschien met livemuziek. Het was nog niet zeker of ze een band konden krijgen! Maar aan reggae-achtige muziek geen gebrek. Erg fris rook het er niet,want er liep een open riool door de straten. Alle electriciteit was bovengronds: veel palen en snoeren. De mensen waren reuzevriendelijk en behulpzaam. In een ijssalon hebben we een fruitsalad-ijsje gegeten, de enige flavour, maar overheerlijk. Daarna een
rondje door het stadje gelopen en terug naar de ijssalon voor een kokosbroodje kip met tomaat en saus en een Heineken biertje. De dame van de ijssalon probeerde ons over te halen om 's avonds red snapper of lobster bij haar te komen eten, want dat waren haar specialiteiten. We bedankten, want we hadden andere plannen. Rond vieren zijn we naar een ankerplaats iets verderop gevaren: Sandy Island. Het is een langgerekt eilandje, een soort rif, met een fraai strandje, waar je aan het eind goed kunt snorkelen.
Achter dit eilandje zie je Union Island verrijzen, onze volgende bestemming. Je staat er versteld van hoe weinig mensen dit soort plaatsen bezoeken. We lagen er met nog twee andere boten. Je waant je hier steeds weer in een ander paradijsje.
|
reageer!
Corry (moeder Joost), 19/2/2007, 18:00
|
Visite
» exacte locatie
Nederland 7 graden, regen, zwaar bewolkt. We stappen in het vliegtuig, naar London en vervolgens in het vliegtuig naar Grenada. Als het vliegtuig is geland heb je nog niks in de gaten door de airco, maar zodra je op de trap staat, breekt het zweet je uit. 27 graden, zon, blauwe lucht, blauw water en dat midden in de winter.
De douane door gaat zonder probleem. Where do you stay. We stay on a boat. Okay. Have a nice stay.
Buiten het vliegveld staan Joost en Ilse ons op te wachten en het weerzien is hartelijk. Met een taxibusje gaan we richting de baai. Binnen een kwartier zijn we aan boord en zitten we in kuip in de zon. Het uitzicht is fantastisch. Het eiland is erg groen, palmen, bomen nergens zie je kale rotsen. Iedereen ligt op het anker. Rubberbootjes varen heen en weer. Er is altijd wat te zien. Koud biertje erbij en de vlucht van negen uur is weer vergeten. =bas Nachts om drie uur vertrokken en =bas avonds om 20.30 aangekomen. Locaal is het dan pas 15.30 uur. Nadat de zon is ondergegaan gaat de barbeque aan en gemarineerde ribbetjes en kipvleugeltjes op de BBQ. Om 21.00 uur vallen Corry en ik in een diepe slaap om pas om 8.00 uur de volgende dag wakker te worden. De volgende dag moeten we in quarantaine. Er moet nog geschilderd worden aan de boot en de ouders mogen gaan zwemmen. We zijn naar een baaitje gevaren waar we helemaal alleen liggen. Het water is 27 graden en je kijkt zo naar de bodem. Koraal en kleine bruine visjes zie ik onder water. Als we uitgezwommen zijn moeten we het bijbootje in en wachten tot we weer aan boord mogen, want het schilderwerk is nog iet droog. We zijn dus in quarantaine, dat zie je wel vaker bij de scheepvaart. Corry en ik zijn meteen zo rood als een kreeft. Joost en Ilse met al maanden zoncontact hebben nergens last van. Ik heb na een dag hier in de Caribean al meer zon gehad dan de hele Nederlandse winter. We zijn van St. George=bas naar Dragon bay gevaren om te schilderen en te zwemmen. We voelen ons net piraten op zoek naar de schat. De volgende dag gaat het echte werk beginnen. We varen langs het eiland om tussen twee eilanden de zee over te steken richting Carriacou eiland. De golven zijn een meter hoog en aan de wind zeilen we tot ten oosten van het eiland. Het laatste stuk op de motor om tegen de oostenwind in te varen en te ankeren in Tyrrel Bay. Daar nemen we een heerlijk duik om het zout weg te spoelen na acht uur zeilen. Dan vergeet je alles, je werk, de detoxers, zelfs het carnaval. Als de zon gaat zakken dan eten we ouderwetse spekpannenkoeken met Hollandse oude kaas en uien. Dat smaakt hier trouwens uitstekend. Ik kan altijd nog een pannekoekboot gaan exploiteren. Een inboorling, hij heet Simon heeft heerlijke chileense wijn die hij met zijn bootje bij ons aan boord brengt. Kosten 45 east caribean dollars, dat wil zeggen ongeveer 4 euro per fles. De wijn smaakte fantastisch.
Vandaag is het 16 februari. Jessie (zus Joost) van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Zij gaat naar de wintersport. Dat laatste is nu toch wel een veel te ver van mijn bed show...
|
reageer!
Frans (vader Joost), 16/2/2007, 17:00
|
Grenada
» exacte locatie
Vanaf Bequia zijn we via een overnachting op Carriacou naar Grenada gevaren. Allemaal ontspannen tochtjes met de wind schuin van achteren. Alleen een onderwatervulkaan maakte het nog even een beetje spannend. Het verhaal van de onderwatervulkaan is dat deze soms zulke grote en veel gasbellen maakt dat je schip eigenlijk door het zeeoppervlak heen wegzakt en men nooit meer iets van je verneemt. Het schijnt werkelijk gebeurt te zijn! Nu is de vulkaan al weer bijna twintig jaar slapend, maar er staat toch een cirkel op de kaart waar je beter niet binnen kan varen. De kans lijkt me minimaal dat er iets gebeurt, maar we zijn er toch maar braaf omheen gegaan. Terugkijkend op de weken na de oversteek zijn we echt vakantie aan het houden. Heerlijk. Maar de boot begon wel ondertussen een minder representatieve roestbak te worden. Elk beschadigingetje wordt na een paar dagen zout water een smerige bruine vlek. Bij ons was het moment aangebroken dat het te irritant werd en op Grenada zijn we dus een dagje ver van andere boten gaan liggen en hebben we de meest ernstige plekken goed onder handen genomen. Eerst heel hard slaan met hamer en beitel en daarna schuren en goed schoonmaken. Het schilderen is helaas nog niet gebeurd, want ineens kwam er elk uur een bui over. Maar morgen moet dat nog wel even lukken. Morgen is ook de dag dat mijn ouders voor twee weken langskomen en met ons gaan meezeilen. We verheugen ons erg op hun komst. We hebben elkaar al zeven maanden niet meer gezien. En bovendien is het de bedoeling dat ze in de komende twee weken het wereldreisgevoel een beetje proeven. Het schijnt zelfs dat ze iets op deze site gaan zetten...
|
|
|
Zwembad
» exacte locatie
Vandaag even een kort tochtje gedaan, van St. Vincent naar Bequia. Veel regen onderweg maar de aankomst was erg mooi en zonnig. We hebben ons anker laten vallen in zwembadblauw water van drie meter diep. Dat nodigde meteen uit tot een duik! Daarna zijn we naar het stadje gegaan om in te klaren. Dat gaat hier echt nog met formulieren met carbonpapier ertussen. Op de meeste eilanden kun je in- en uitklaren op 1 formulier maar hier wilden ze dat graag apart, dus twee keer hetzelfde formulier ingevuld ;-). Het is wel slim om je eigen pen mee te nemen, want soms kijken ze zo streng dat je er niet eens om durft te vragen. Hier was alles zo geregeld. Het marktje was leuk. Ik kreeg een passievrucht te proeven en die was zo heerlijk dat we meteen een hele zak hebben gekocht. Hoeveel kost dat? Nou, zei de verkoper, ik vul eerst de zak en daarna zeg ik het je. Het werd anderhalf euro voor 7 passievruchten, prima. Verder lopend en etend aan de passievrucht zei een andere verkoper 'good you eat that, on this island we only eat passionfruit'. Ben dus meteen ingeburgerd! 's Avonds zijn we nog even naar de kant geweest om naar de 'steelband' te gaan kijken. Een band van 5 man waarvan een op een normaal drumstel maar de rest met olievaten. De bas bestond uit 6 enorme vaten waar de drummer in het midden stond. Elk vat was op zo'n manier ingedeukt dat het de goede toon gaf. De melodie maakte ze wel op heel bijzondere wijze. Het vat was heel laag maar van boven zo uitgehold dat ze alle tonen kon spelen. Dat is wel erg knap, want je moet precies weten welke noot waar zit. Het klonk wel Caribisch alleen leek het repertoire op dat van de panfluitindianen in stad in Nederland. Vroeger toen de bevolking onderdrukt werd hadden ze niks om muziek mee te maken behalve deze drums. Ze schijnen hier ook wedstrijden te houden met andere eilanden.
|
|
|
St. Vincent
» exacte locatie
De avond in St. Lucia hebben we doorgebracht met de barbecue. Op St. Lucia kun je goed vlees kopen. In het stadje waar wij waren hadden ze een heel aantal slagers zitten. Maar deze slagers zien er wel wat anders uit dan in Nederland. Achter de toonbank (waar niks in wordt getoond) staat namelijk alleen een hele rij enorme diepvrieskisten. Daarboven hangt een cafetaria-achtige lichtbak met daarop de prijzen voor alle verschillende soorten vlees. Dat vlees ligt in veel te grote diepgevroren klonten in die vriezers, maar dat is geen probleem. Vijfhonderd gram kipfilet hakken ze er zo even af met een bijl. De volgende dag zijn we weer op weg gegaan. We hebben ontbeten terwijl we zeilend de pitons voorbij voeren. Niet slecht hoor, alhoewel er af en toe wel van die agressieve vlagen wind rond die bergen waaien. Dit zeiltochtje was erg comfortabel. De laatste tochtjes waren allemaal tegen de golven in en dan maakt de boot steeds van die smakken op het water. Nu was het weer eens met de golven mee. Op St. Vincent zijn we naar de Wallilabou baai gegaan. Alombekend hier omdat daar scenes uit Pirates of the Caribbean zijn opgenomen en de decorstukken er nog staan. We vonden het eigenlijk allemaal een beetje tegenvallen en ook de "pittoresque tropical waterfall" waar we heengelopen zijn was maar een sneu dingetje van slechts twee meter hoog dat uitkwam in een kleine poel waar omheen her en der wat afval lag. Toch schijnt deze baai populair te zijn, want het is hier zo druk als op een camping in Frankrijk. Alle boten liggen in een rijtje naast elkaar waarbij iedereen zijn anker richting het midden van de baai heeft liggen en een lange lijn van de achterkant van het schip naar een palmboom op het strand. Dat is overigens de service hier: gespierde mannen in roeibootjes wachten je op aan het begin van de baai en nemen voor een klein bedragje die achterlijn mee naar het strand en knopen hem vast. Het aantal types bootverkopers dat we hebben leren kennen is ook uitgebreid. We kenden al die welvarende jongens in speedboten zoals
Big Pope David in Dominica en de minder succesvolle verkopers die langspeddelen op kapotte surfplanken waar op de voorpunt een tros bananen ligt. Vandaag is daar nog een klasse onder gekomen: verkopers die alle boten langszwemmen met in hun hand een zak grapefruits. Als je dan die hele rij luierende zeilers ziet op hun dure jachten dan mogen ze echt niet klagen. En wij ook niet met ons iets minder dure jacht.
|
|
|
Pitons
» exacte locatie
Toen we nog in Nijmegen woonden (dat lijkt wel heel lang geleden) droomde ik er al van de pitons van St. Lucia te zien. Op andere vertrekkerssites had ik er over gelezen en ik was al enthousiast. Gister bij de aankomst ze al bewonderd, voor vandaag het plan hier de berg op te wandelen om een nog betere view te krijgen. Maar voor het zover was gingen we eerst inklaren. Bij de customs was maar een stoel dus zei Joost dat hij het wel even alleen ging doen. Hij was best streng en vroeg zelfs hoeveel flessen rum en wijn we aan boord hebben. Van beiden twee zei Joost, alleen van de rum klopt dat ;-). Daarna nog naar het politiebureau waar ze ook heel goed streng kunnen kijken. Ze lieten ons best lang wachten en er was ook een spiegel in de muur gemaakt, nou dan weet je het wel, daar doorheen kunnen ze je observeren. Waarom zou je anders een spiegel in het politiebureau maken? Geen idee of ze ons bekeken maar na een half uurtje waren we aan de beurt. Deze man was erg vriendelijk en het was zo klaar. We hadden in de pilot gelezen dat we van alles moesten afcashen maar niks van dat al, alleen voor de mooring, dus dat viel erg mee. Sinds 1 februari dit jaar hebben ze een nieuwe regel, voor een aantal eilanden waaronder St. Lucia, St. Martin and the Grenadines en Grenada hoef je niet meer apart naar de immigration, alleen nog naar de customs. Dat scheelt dus overal een kantoortje. We hebben voor de vijfde keer naar Zwitserland gebeld waar de watermaker ligt en we zijn blij want deze is eindelijk gemaakt! Het stadje ziet er erg leuk uit, ook veel houten huisjes. Qua mentaliteit vinden we de mensen hier wat opdringeriger want ze willen met je meelopen naar wat je nodig hebt en dan willen ze geld. Eentje was wel origineel, die zong in reggae-stijl een lied voor ons. Ik vond 'm er wel vies uit zien, hij had alleen een broek aan met de gulp open en gaf ons een hand (die ik daarna gauw gewassen heb) maar Joost heeft 'm wat EC's (East Carribean dollar) gegeven. We hebben geluncht bij Camilla, chicken roti, was erg lekker. Een soort tortilla met gekruide kip en aardappel. Goed gevuld zijn we de berg op gaan wandelen. Het lijkt wel of m'n conditie steeds matiger wordt want ik moest om de zoveel tijd even uitrusten, niet erg, gewoon meer 'viewpoints' inlassen. Hoe hoger we kwamen hoe meer de achterste piton tevoorschijn kwam. Op gegeven moment vonden we het beiden wel okee maar we waren op zoek naar een bepaald restaurant dus nog =e9=e9n bochtje. Dat was maar goed ook, want na de bocht waren we er met inderdaad een schitterend uitzicht op de pitons, wauw! Het bleek een hotel en ze hadden een zwembad waar we wel even in mochten, lekker decadent. Na een heerlijk koud drankje het zwembad ingedoken en weer naar beneden gewandeld. Dit uitstapje ga ik niet snel vergeten!
|
|
|
St Lucia
» exacte locatie
Een paar nachten terug, St. Pierre...Midden in de nacht werden we
wakker van een harde windvlaag. Joost ging even buiten kijken of de
boot nog goed lag. Wij lagen prima, maar een local had z'n boot zo
dichtbij die van ons geankerd dat deze maar twee meter voor onze punt
lag, oeps...In de kajuit brandjkkkde licht en een zoete reggeasound
was te horen, 03:30 's nachts. We hebben geroepen en op de
scheepshoorn geblazen maar geen reactie. Dus is Joost er naartoe
gezwommen, maar er was niemand aan boord! Na lang getuur kon ik de
scheepsnaam lezen en die heb ik heel hard geroepen. Zo hard dat er
ineens een reactie kwam, van de kant! Twee relaxte luitjes kwamen gauw
terug geroeid. 'Don't worry men, we'll watch'. Okee, laten we dan maar
weer gaan slapen, we hebben ons best gedaan. Volgende dag vroeg op,
lagen ze nog steeds (te) dichtbij en niemand te zien op de andere
boot, wel een beetje vreemd. We hebben ons anker opgehaald en zijn
naar een mooie snorkelbaai gezeild. Vandaag was het plan naar Rodney
Bay te zeilen, op St. Lucia. Onze Jan Haring lijkt in eens beter aan
de wind zeilen, maar zoveel hoogte houden om in Rodney Bay te komen
zat er niet in. We gingen best lekker dus besloten deze koers te
houden en wat verder te varen naar Soufriere. Dat is het stadje naast
de Pitons. De aankomst was erg mooi! De pitons zijn twee bergen naast
elkaar, grenzend aan zee. Je mag hier niet ankeren vanwege het koraal
maar er was nog een mooring vrij. Wel een spannende, heel dichtbij een
rotswand. Het is best zwaar om zo'n mooring te pakken en er een touw
aan te maken dat we besloten dat Joost beter de mooring kan pakken. Ik
heb dus voor het eerst de boot langszij een mooring geparkeerd en dat
ging best goed. Ik vond het wel reuze spannend omdat het zo dicht bij
een rotswand was. We lagen snel en hebben nog even gesnorkeld, veel
vissen en koraal, erg mooi.
|
|
|
Ruig tochtje
» exacte locatie
Gister zijn weer vertrokken van Dominica. Voorlopig was dit ons noordelijkste punt en enige benedenwindse eiland dat we bezocht hebben. Het lijkt er op dat de benedenwindse eilanden in het zuiden ('beneden') veel wind rond de kaap hebben en de bovenwindse eilanden in het noorden ('boven') veel wind hebben rond de kaap. Zouden ze zo aan hun naam gekomen zijn? Om 6:15 stonden we op en was het net licht. We begonnen rustig op de motor bij gebrek aan wind. Achter de eilanden is het beschut varen, maar in de kanalen ertussen... Zoals beloofd in de pilot begon de wind rond 10:00 uur. Ik heb het grootzeil en de fok gehesen en dat ging lekker. Even later tussen de regen door kregen we de zuidpunt van Dominica in zicht. We kregen meer wind en dus een rif er in. De luwte van het eiland maakte plaats voor golven. Ze werden steeds onaangenamer en ook de wind nam meer toe. Ik voelde me er niet fijn bij en wilde al een tijdje een tweede rif. Joost bleef cool om zich heen kijken en maakte zich blijkbaar niet zo druk over wat buiswater in de kuip. Gelukkig benoemde ik het 'tweede rif' nogmaals en heeft Joost die er in gezet. Achteraf is Joost altijd wel blij met het rif, ik heb denk ik wel een goed wanneer-te reven-gevoel. Ik denk altijd maar als je voor en na het extra rif nog even hard gaat heb je er goed aan gedaan en dat gingen we. Helaas niet heel hard want we hakten behoorlijk aan de wind. We wilden zo hoog mogelijk uitkomen want een slag maken in het kanaal heeft geen zin omdat je dan tegen de stroom in gaat, die verloren afstand kun je beter in de luwte van het volgende eiland weer goedmaken. Ondanks het extra rif voelde ik me steeds slechter. Niet te geloven! 24 dagen oversteken op de oceaan en nauwelijks last en dan nu 25 mijl tegen de wind inhakken en ik leg het loodje... Ben binnen gaan proberen te slapen maar met al dat gebons lukte ook dat niet echt. Er viel ook vanalles op de grond, lifelines, de grabbag, een schoteltje vloog uit de keuken en de flippers blokkeerden de wc... Na een paar uur probeerde ik het weer in de kuip. Ik bleef erg stil en kon alleen kijken naar de horizon. Gelukkig kwam Martinique steeds beter in zicht en naarmate de golven lager werden begon ik weer wat te kletsen. De zon ging onder met mooie kleurtjes in de lucht en ik was weer helemaal de oude. In het donker hebben we het anker weer in St. Pierre (Martinique) laten vallen en had ik wel zin in een borrel met chips! Vandaag zijn we maar even een dagje blijven liggen om van het tochtje van gisteren bij te komen. Konden we mooi weer wat lekkere dingen inslaan voor in de koelkast.
|
|
|
Jungle
» exacte locatie
Wow! Gisteren was een erg gave dag! We zijn het binnenland van Dominica gaan bekijken. Je wordt hier op de ankerplek en in het stadje continu benaderd door meer of minder professionele gidsen die je mee willen nemen naar het binnenland, maar wij wilden graag op eigen houtje gaan. Ter bevordering van het avontuur. Maar het bleek vrij moeilijk om aan informatie te komen. Er is geen echte VVV en ook geen boekwinkel met een leuk wandelboekje. Het enige dat we hebben gevonden was een GPS waypoint op internet van de Syndicate waterval. Verder had iemand ons ook verteld dat het het beste was om eerst met de bus naar het iets verderop gelegen plaatsje Dublanc te gaan. Dus wij gingen met ons hand GPS en het waypoint in de rugzak op weg. In de bus begon de chauffeur al meteen te vertellen dat we niet handig bezig waren en dat zijn vriend ons voor 60 euro wel even een compleet verzorgde dag zou geven. We wilden toch zeker niet langs de highway afgezet worden en dan nog twee uur bergop lopen? Ja, dat willen we wel, "we like walking". Na een kwartiertje werden we inderdaad langs de weg eruit gezet, maar we hoefden nog absoluut niet naar ons GPS te grijpen, want er stopte toevallig net zo'n enorme rode pick-up truck die ons wel een lift wilde geven naar de watervallen. Nou, dat ging wel heel makkelijk! Nadat hij de auto aan het begin van het pad naar de waterval had geparkeerd liet de chauffeur ons nog even wat zien van de planten die daar groeide. Cacao, kaneelbomen, koffie, grapefruit, banaan, sinaasappel, citroen, het stond er allemaal! De man vervolgde zijn weg en wij gingen op pad naar de waterval. En dat was een fantastische tocht tussen allerlei tropische planten door die tot heel hoog groeiden. De Burgers Bush, maar dan echt. Twee keer moesten we over stenen de rivier oversteken en we vroegen ons wel een beetje af of we wel goed zaten, maar toen kwam de waterval in zicht. Normaal zou je bij een waterval, die zo mooi en hoog als deze is, hordes toeristen verwachten, maar hier waren we helemaal alleen. Daarna hebben we het pad verder de berg op gevolgd dat zou leiden tot een stuk regenwoud. Onderweg liepen we tussen sinaasappelbomen die er toch wel vrij wild en niet als plantage uitzagen. We raapten een sinaasappel van de grond en hebben hem opgegeten. Het was echt een heerlijk zoete en sappige sinaasappel. Helemaal opgaand in het survivalgevoel liepen we de bocht om en daar stond een man met een gasmasker op gif te sproeien. Oh. We zijn toch niet helemaal in de onbewoonde wereld. Het regenwoud waar we na nog een lift met een busje aankwamen staat vol met vreemde bomen. Om precies te zijn zijn de bomen niet zo heel vreemd, maar de wortels wel. Die zweven namelijk in de lucht waardoor je van verschillende kanten door de onderkant van de boom heen kan kijken. Het zijn bomen zoals ik die vroeger altijd verzon als ik een eng bos ging tekenen op school, de overal omheen krullende kruipplanten inbegrepen. Toen we daar uitgekeken waren wilden we wel terugwandelen naar de boot. We hadden het advies gekregen om een bepaald pad te volgen, want op andere paden waren mensen verdwaald en het zou er bovendien gevaarlijk zijn door gladheid. Het aanbevolen pad zou wel makkelijk te doen zijn. Vroeger was het een autoweg geweest, maar er lagen nu wat bomen overheen waardoor het niet meer begaanbaar was voor auto's. De route begon vrij goed. Af en toe inderdaad een flinke versperring, maar daar kwamen we wel overheen. Tot ineens het pad wel heel smal werd en iets later ook heel steil naar beneden. Onszelf vastgrijpend aan boomwortels en takken worstelden we bergafwaarts. Terug om hoog was zeker geen optie meer met al die glibberige modder, maar we waren ook niet echt zeker meer van het pad dat we volgden. Ergens in een donkerder stuk bos lag er ook nog ineens een slang op het pad. Zwart met witte driehoekjes, ongeveer 50 cm lang. We dachten dat het het onschuldige type was dat we op een bord hadden zien staan, maar ja, je weet het natuurlijk niet helemaal zeker. Dus ik ben maar wat takken naar hem gaan gooien. Hij bewoog alleen geen millimeter. Conclusie, hij is dood. Maar toen ik eroverheen stapte vloog het dier ineens pijlsnel weg. En langzaam maar zeker werd het pad steeds beroerder en zo stijl dat het eigenlijk niet leuk meer was. De GPS hadden we ondertussen al tevoorschijn getrokken en we waren erg blij dat we ook nog waypoint BOOT hadden geprogrammeerd. De richting van het pad was wel ongeveer goed. Dat was in ieder geval wel positief. Later begon het pad zich ook nog te splitsen en toen werd de GPS echt nuttig. Zo kozen we onze richting en gelukkig was na een tijdje het allersteilste stuk voorbij. De verlieten het bos en kwamen toen in een enorm veld van bananenbomen terecht. Ook apart hoor, het leek wel zo'n avonturenfilm! We hebben er wel een paar proberen te eten, maar ze waren nog veel te hard. Uiteindelijk kwamen we toch weer op een grindweg terecht vanwaar we vrij makkelijk weer naar de boot konden lopen. Alles bij elkaar een veel spannendere tocht dan we hadden verwacht. Na een lekkere duik in zee te hebben genomen bij de boot hebben we onze mooie kleren aangetrokken en zijn we naar het restaurant van Big Papa gegaan voor een Mild Caribbean Curry Chicken. Dat was echt niet slecht. En we zijn maar meteen blijven plakken voor de Reggae Night. Grote speakers werden geinstalleerd en het feest kon beginnen. In Europa heb je skihut muziek waarbij bekende nummers worden voorzien van een housebeat. Hier doen ze hetzelfde met reggae! Allerlei bekende nummers in reggae uitvoering. Natuurlijk afgewisseld met de lokale favorieten. En ze weten hier wel hoe ze moeten dansen, het ziet er allemaal heel relaxt uit. Misschien kwam dat ook wel omdat de locals buiten voor het restaurant op het strand een openlucht coffeshop begonnen. We hebben nog even gepraat met een man met de naam Macaroni over ons avontuur. Oei oei oei, hij vond dat we echt heel fout bezig waren geweest. We hadden geen idee van waar sommige paden terecht kwamen! Je kon zomaar verdwalen en het volgen van een pijl op de GPS was echt geen garantie voor een goede afloop. Er schijnen bijvoorbeeld hele gebieden te zijn met zogenaamd razorgras. Gras dat zo scherp is als een scheermes. Daar wil je echt niet in komen. Wij hadden natuurlijk geen idee. En daarna legde hij uit hoe hij op wilde varkens ging jagen met honden en speren. En dat je een kokosnoot moet planten op de kortste dag van het jaar omdat de plant dan klein blijft en je makkelijk de kokosnoten kan plukken. En over gestoken worden door dertig centimeter grote duizendpoten rond volle maan... Terug op de boot hebben we bij de natuurlijk nog steeds hoorbare reggae nog even zitten nagenieten van deze dag in het licht van deze maan.
|
|
|
Avontureneiland
» exacte locatie
In St Pierre hebben we een wandeling naar de rumfabriek gemaakt, genaamd Rhummerie Depaz. Deze schijnt goede rum te maken, dus we wilden daar wel een paar flessen kopen. Natuurlijk hebben we eerst het bijbehorend museumpje en videootje bekeken om daarna in de shop uit te komen. En dan sta je toch te kijken naar zo'n flesje 12 jaar oude Gran Reserve rum a 58 euro de fles. We zijn absoluut geen rumkenners, maar toch is het wel verleidelijk. Zeker na al die verhalen over het helderste bronwater en geurige eikenhouten vaten. Tik tik, wakker worden, we zijn low-budget aan het cruisen en dan koop je dus niet zoiets. Dus hebben we maar twee redelijke flessen voor heel wat minder gekocht. De volgende stap is een coconut punch recept, want die pure rum is ook wel erg alcoholisch. Na de avond te hebben doorgebracht luisterend naar de live muziek van de lokale jazz/reggae sterrenslag zijn we vanmorgen vroeg vertrokken naar Dominica. Volgens de pilot het eiland voor avonturiers! Van anderen hebben we gehoord dat er "echte" indianen wonen, dat je zelf het bos in kan gaan om bananen en ananas te plukken en dat er regenwoud is met grote watervallen waar je onder kan zwemmen. We zijn benieuwd! De tocht er naar toe was vrij afwisselend. We begonnen met rustig varen op de motor, daarna vrij hard aan de wind hakken in het water tussen Martinique en Dominica, waarna we weer heerlijk halve wind over vlak water achter Dominica hebben gezeild. Wat wel opviel is dat het eiland hele stukken kust heeft met alleen strand, palmbomen en ruige rotsen met veel begroeiing. Geen megahotels dus. En dat er geen vliegveld is, waardoor je er in ieder geval niet in een aanbieding voor 399 euro naartoe kan. Tenslotte viel het anker in de schemering in de Prince Rupert Bay. Overigens werden we twee mijl voor de kant al benaderd door een snelle speedboot met daarin Big Pope David. Hij is (een) gids voor een interessante rivier die in de baai uitkomt en we konden uiteraard met hem mee voor een tourtje. Maar een gids klinkt niet echt avontuurlijk, dus doen we dat waarschijnlijk niet.
|
|
|
St Pierre
» exacte locatie
We zijn gisteren in St Pierre aangekomen. St Pierre was vroeger de hoofdstad van Martinique tot een vulkaanuitbarsting het hele stadje wegvaagde. Er was maar een overlevende, een gevangene die in een erg stevige gevangenis zat. We hadden een mooi ankerplekje gezocht door al rondvarende met de wifi-stick de omgeving af te scannen. Goed internet, maar helaas slechte ankergrond. Dus maar een ander plekje gezocht zonder internet, maar met betere ankergrond... dachten we. Want ja hoor, 's nachts was het zover, piep piep piep. Het ankeralarm van de GPS. Buiten was alleen weinig aan de hand leek het, dus zijn we maar weer gaan slapen. Tot we twee uur later weer wakker werden. En toen lagen we ineens 10 meter van onze buurman. Oeps. Het bleek dat we op een hellend vlak hadden geankerd en het anker kroop langzaam de helling af. Snel motor aan en in het donker weer een nieuw plekje gezocht. Omdat we toch niet lekker meer konden slapen hebben we maar om beurten een beetje wacht gehouden. Een flashback naar onze oceaanoversteek. Natuurlijk bleef het anker verder perfekt liggen en hebben we 's ochtends heerlijk in het zonnetje ontbeten in de kuip terwijl het stadje langzaam wakker werd. Eerst hoor je wat auto's, later wat geroep van vissers naar elkaar en uiteindelijk ging de zaterdagmarkt open inclusief muziek uit grote speakers. De muziek hier vinden we wel interessant. Alles heeft een beetje zo'n 1-2-1-2 salsa-achtig ritme en daar overheen soms wat jazz met leuke blazers en andere nummers zijn weer meer reggae. Maar dan niet van die gelikte Europese top 40 reggae, maar iets wat toch authentieker klinkt. Achter het stadje is een mooie bergwand met allerlei verschillende planten. En palmbomen die er dan helemaal bovenop in silhouet bovenuit steken door de opkomende zon. Onverwacht genieten na dat ankergepruts. Later hebben we de boot toch nog een keer verlegd, enkel en alleen voor het internet. Ja, dat is dan wel weer een beetje sneu inderdaad. En zijn we de markt op gegaan om wat groente en fruit te kopen.
|
|
|
Weezee
» exacte locatie
We vonden dat we wel weer lang genoeg bij Marin voor anker hadden gelegen dus dachten we, we gaan water tanken en bij St.Anne ankeren om de volgende dag snel op weg te zijn. Dus anker ophalen maar dat ging niet echt makkelijk. Joost vond het erg zwaar gaan en wat bleek... Er zat een hele wc-pot aan ons anker vast! Blijkbaar had iemand genoeg van z'n boordwc'tje en die heeft 'm over boord gekiept. We hadden aardig wat bekijks op de tanksteiger. Zelf kregen we de pot er niet af, onze bijboot lag al op dek. Toevallig kwam Moja ook aan de tanksteiger liggen en die hadden de bijboot nog wel te water. Claire bleek onze redder en heeft de pot er af gekregen. Die ligt dus weer keurig op de bodem. Onder het vullen had Joost ook nog een lekkage aan onze waterzak verholpen dus verder de tank goed kunnen vullen. Op weg naar St. Anne werden we ineens ge=ebnterd door een zeer snelle bijboot...Inka en Arne van de Aldjerinya! (Duitse boot die tegelijk met ons de oceaan overstak). Erg leuk, dus toch de boot omgekeerd en ons anker vlakbij hen laten vallen. Dit 's avonds bij de strandtent gevierd en Dingo en een andere Duitse boot waren er ook. Een gezellig weerzien! Vanmorgen nog ontbeten met Inka en Arne en echt weg gegaan. We hebben heerlijk gezeild in de luwte van het eiland, geen golven! Ik heb sinds tijden weer lang achter het roer gestaan zonder om te vallen. We liggen nu in een erg mooi baaitje met een zwart zandstrand en palmbomen. Lekker gesnorkeld en kennis gemaakt met de Vagebond, ook een vertrekkersboot. In deze baai liggen we met 5 boten, dat is wel lekker rustig en je hoort allerlei vogel- en krekelgeluiden van de kant, dat heeft wel wat!
|
|
|
Palmboom
» exacte locatie
Het is goed toeven op Martinique! We hebben een aantal dagen bij Marin gelegen (bij die andere 300 boten) maar gisteren zijn we een klein stukje terug gevaren naar St. Anne om daar het anker uit te gooien. Dat is hier erg makkelijk. Genoeg ruimte en meestal zandbodem. Het water is hier zwembadblauw en superhelder. Gister heerlijk gezwommen en het blijkt dus dat op de bodem hier en daar wat koraal groeit, van die bokalen en andere gekke vormen. Verder zwemmen er wat vissen rond en liep er een of andere zeerups(?) over de bodem, toch wel zo'n 50 cm lang. 's Middags naar het dorpje met de bijboot en langs het strand gewandeld met supermooie palmbomen. Gisteravond had Lahaina ons uitgenodigd om wat te komen drinken en Dingo en Moja waren er ook, erg gezellig! Zo leuk om iedereen weer tegen te komen! Vanmorgen de vlag van Dominica in elkaar geknutseld wat weer een hele uitdaging was. Joost heeft mooie steunen voor het zonnepaneel gemaakt zodat 'ie horizontaal is. Straks gaan we hier bij het rif snorkelen en kijken wat voor moois daar is. Wel handig, in de pilot staan duikbrillen op de kaartjes waar het leuk snorkelen is, dus ben benieuwd!
|
|
|
Martinique
» exacte locatie
Het was wel even spannend om maandagnacht in het donker het anker te laten vallen. We liepen de laatste 30 uur zo lekker (6-7 knopen) dat we eigenlijk niet zo'n zin hadden de vaart er uit te halen en zo bij licht aan te komen. Joost had een makkelijk ankerplekje uitgezocht en het anker lag in een keer goed. 03.00 UTC zijn we aangekomen en we hebben er precies 3,5 week over gedaan. Na de champagne (was erg lekker, Zo�) hebben we heerlijk geslapen. Wat was dat luxe! De boot lag lekker stil, geen wacht en 7 uur aan een. De volgende morgen bleek dat er een heleboel boten voor anker lagen! We hadden er wel een paar gezien, maar zoveel! Meteen in het heerlijk warme water gesprongen en daarna een baai verder gevaren. We liggen nu voor anker bij Marin in een enorme baai waar een stuk of 300 boten voor anker liggen. Dinsdag begon niet zo leuk... Joost was bezig met de bijboot oppompen toen het hoosdopje kapot ging. Niet handig. Gelukkig was Dingo achter ons komen liggen (die waren vrijdag al aangekomen) en mochten we hun bootje lenen om naar de kant te gaan. Inklaren bij de douane en onszelf getrakteerd op een heerlijk ijsje. Joost heeft het dopje weer vastgekit en ons bootje is droger dan ooit. 's Avonds organiseerde Dingo een BBQ en Lahaina was er ook. Een gezellig weerzien! Het is heerlijk om weer voet aan wal te kunnen zetten en luxe dingen te kunnen kopen. We verbazen ons steeds weer hoe makkelijk alles is als de boot stil ligt. De afwas die niet om valt, de borden die niet verschuiven net als je opschept. Wel is het even wennen aan de warmte. Het is hier 30 graden! We doen niet veel en regelen hoog uit 1 ding per dag. Verder lekker genieten op de boot en zwemmen ter afkoeling.
|
|
|
Veilig aan de overkant
» exacte locatie
Even een kort berichtje: ons anker is gevallen op Martinique! We hebben de oversteek gemaakt! Zodadelijk gaat de Champagne open.
|
reageer!
Joost en Ilse, 16/1/2007, 04:00
|
|
|
|
|
