|
|
Bayona
» exacte locatie
Vlak voor de kust bij ria de Vigo liggen de drie prachtige Islas Cies. Volgens de pilot een voorproefje op de Carieb. We hebben daar voor anker gelegen bij een lang wit strand en we waren de enige boot. Dat geeft best een bijzonder gevoel. Alsof je de mooiste plekjes even voor jezelf hebt. We wilden wel even wandelen op het eiland dus hup in de bijboot en naar het strand voor de slechtste strandlanding ever. Het bijbootje kwam door de branding (die we sterk onderschat hadden) helemaal rechtop waardoor ik met een snoekduik in zee belandde. Veilig en wel op het strand liet Joost het water uit het bootje door 'm rechtop te zetten, maar toen viel het bankje eruit en spoelde de zee in...Joost dook er gauw achteraan en had 'm snel te pakken, gelukkig. Beiden een nat pak, maar de zon scheen dus het was niet erg. Eigenlijk bestaat dit eiland uit twee eilanden die aan elkaar zijn gegroeid, het strand loopt door. Op het smalste stuk kijk je zo naar de oceaan. De terugweg met de bijboot verliep wel iets droger.
De tweede nacht zijn we bij het 'derde' eiland voor anker gaan liggen, tussen de hoge rotsen, lekker beschut. De volgende morgen verhuisd naar Bayona en daar het anker laten vallen. Verhuizen is op deze manier lekker makkelijk. Het stadje bekeken en Dalliance zagen we in de haven liggen. Holly en Marco nodigden ons uit om 's avonds wat te komen drinken. Wij terug naar de boot maar er viel haast niet tegen de wind in te roeien! Toen we op de boot zaten begon het steeds harder te waaien. Joost heeft gauw de windsnelheidsmeter aangesloten (geeikt vanuit de auto op de snelweg) en we hadden te maken met een gale 8! We hadden zelfs een windstoot van 48 knopen, dat is windkracht 10. De barometer was behoorlijk gedaald en dit was niet voorspeld. Het was wel een goede test voor ons anker. Toen ik het niet grappig meer vond begon de wind gelukkig weer wat af te nemen. De boot voor ons had problemen met hun bijbootje, die sloeg helemaal over de kop en de pech was dat hun buitenboordmotor er nog aan hing. Die deed het nu niet goed meer. Na een uur was het klaar en achteraf hadden we het wel kunnen zien op de gribfile (weerkaartje die we via de SSB binnen kunnen halen). 's Avonds naar de Dalliance geroeid voor de hurricane-survivors-party deel 2 (na Gordon organiseerden zij ook een feestje met alle NL boten van de steiger).
|
|
|
Lekker gezeild
» exacte locatie
Maandag zijn we op de motor via Kaap Finisterre naar Muros gevaren. De rots van Finisterre was compleet gehuld in mist terwijl er op zee niks aan de hand was. Blijkbaar dacht de sensor van de automatische misthoorn op de rots daar anders over want die loeide als een schorre koe en dat net toen we even aan het zeilen waren. Denk je, lekker rustig zonder motor... Vervolgens 2 nachten voor anker gelegen bij Muros, oud stadje met smalle straatjes. In Muros wilden we tanken, maar het tankstation was alleen bedoeld voor de visserij. Er is ook nog geprobeerd om niet opzichtig met een zeiljacht bij de tanksteiger aan te meren, maar in plaats daarvan met de bijboot en jerrycans te gaan tanken. Helaas trapten ze daar ook niet in. Wij hebben uiteindelijk een tankstation langs de weg opgezocht, de omgeving verkend op aanlegplaatsen voor de bijboot en daarna met de bijboot en twee keer 20 liter jerrycans (geleend van Dalliance) onze diesel gehaald. Dat was weer eens wat anders. 's Avonds paella gemaakt met allerlei vreemde schelpdieren die we 's middags bij een uitgebreide diepvriesviswinkel hadden gekocht. Het smaakte goed, maar door het tanken was het al laat en donker en zagen we niet wat voor weekdieren we op onze vork hadden. Woensdag zijn we naar Ria Arosa gezeild. En dat was ook de eerste keer in Spanje dat we meer dan een uurtje goed hebben kunnen zeilen. Heerlijk. In Ria Arosa hebben we een mooie ankerbaai betrokken (zie foto). Een fraai zandstrand waar we ook al naar toe zijn gezwommen, fijne bomen om de wind weg te vangen en lekker veel ruimte. Op de achtergrond zijn de zogenaamde viveros te zien: een soort vlotten waar draden aan hangen waaraan schelpdieren groeien.
|
|
|
Hoge golven
» exacte locatie
De dag na Gordon hebben we een mooie wandeling gemaakt langs de Cabo del Morte. De zee ging daar echt enorm te keer. Echt gaaf om daar naar te kijken. Hier wil je echt niet stranden met je schip, dan loopt het denk ik wel erg slecht met je af, vandaar de naam Cabo del Morte denk ik... Het wandelpad liep zo vlak langs de rotsen dat onze brillen zout werden van het opspattende water. Hierna zouden we eigenlijk voor anker gaan liggen maar we waren lui en zijn een dagje in de haven gebleven wat ons wel beloonde met een prachtige regenboog. Maandag zijn we naar de andere kant van de Ria verhuisd (een afstand van welgeteld bijna 2 mijl) omdat we een ander uitzicht wilden. We liggen nu voor anker bij Mugia en gisteravond in de regen nog met de Dingo een stuk gewandeld. Daarna de bijboot op het kajuitdak vastgemaakt en de genua er weer op gerold zodat we de volgende dag vroeg weg zouden kunnen. Vanmorgen helaas niet de beloofde NW en weer regen. De Dingo zag het ook niet zo zitten weg te gaan en die hadden wel zin in een spelletje. Een probleempje...we hadden allebei de bijboot al opgeruimd. Aangezien we best dicht bij elkaar lagen heeft Joost een touw met stootwil hun kant opgegooid die Martin vervolgens met de pikhaak kon pakken. Zo hebben we de boten naar elkaar toe getrokken en zijn Joost en ik overgestapt. Super systeem! Morgen gaan we weer proberen hier weg te gaan.
|
|
|
De andere kant van het verhaal...
» exacte locatie
Gisteren om zes uur 's ochtends ging de wekker. Aangezien ik niet alleen in het donker naar de bus wilde lopen ging Joost met me mee. Joost dacht dat we de afgelopen nacht al alle wind hadden gehad en zei: "Ik kan natuurlijk ook met je mee gaan" waarop ik sprak: "Nou, ik vind het fijner als je bij de boot blijft, je weet maar nooit". Mijn vrouwelijke intuitie bleek juist ;-). De busreis naar A Coruna duurde anderhalf uur. Stiekum waren we toch al 90 km. over land verwijderd van de stad waar ons pakketje lag te wachten. Een telefoontje de dag ervoor bevestigde namelijk dat onze zeekaarten er eindelijk waren! Onderweg zag ik veel afgebroken takken op de weg en in A Coruna kreeg ik bijna een groot exemplaar op mijn hoofd. Het waaide heel stevig en ik had soms moeite me staande te houden. Gek genoeg voelde de harde wind wel warm (kwam uit het zuiden). Het busstation lag een half uur wandelen van de haven vandaan maar gelukkig hadden we al veel rondgelopen in deze stad en kon ik mooi de beschutte straatjes vinden. Ik was dan ook superblij toen ik bij de haven kwam en ONS pakketje gewoon zag liggen! Nog even gekletst met een Nederlander die daar in de haven lag en zij hadden slechts 54 knopen gemeten. Op dat moment vond ik dat veel. In de twee uur die ik overhad voordat de bus terug ging (nee, verwacht geen luxe zoals in NL met bussen die 2 keer per uur gaan, deze ging 4 keer per dag) heb ik nog even onze 'favoriete chocola' gekocht en heb ik voor Joost een mooi setje laten samenstellen waarmee hij tonijn kan vangen en misschien wel een kleine haai...Ik was mooi op tijd voor de bus terug en met mijn 3 woorden Spaans begreep ik toch mooi dat de bos van anden (perron) 2 vertrok. Twee uur later was ik weer terug in Camarinas waar ik met Edo en Marieke (van de Klef) terug liep naar de boot en kreeg ik alle mooie en spannende verhalen te horen. Joost had mij wel erg gemist en was heel erg blij met zijn kado. Ik vind het best jammer dat ik er niet bij was. Ik heb toch het gevoel dat ik iets heb gemist. Joost kon zelfs geen spectaculaire foto's maken omdat ik het toestel mee had om wat foto's van het binnenland voor Joost te maken. Op de foto zie je allemaal extra lange landvasten aan de steigers vastgemaakt ter voorbereiding op de storm.
|
|
|
Gordon
» exacte locatie
In eerste instantie waren we van plan om in Camarinas voor anker te blijven liggen, zoals we al twee weken lang voor anker liggen hier in Spanje. Er was wel flink wind voorspeld voor de tweede nacht, windkracht 7-8, maar dat zouden we wel moeten kunnen hebben. Bovendien zou het ook maar kortstondig zijn. Toen we na de eerste nacht wakker werden, dat was gisterochtend, waaide het eigenlijk al best stevig. We zijn met het bijbootje naar de kant gegaan om wat eten in te kopen en te internetten. Op de steiger werden we al meteen geinformeerd dat de weerberichten net waren bijgesteld naar windkracht 9-11. Toen besloten we om terug te gaan naar onze boot, het anker te lichten en een plek in de haven te zoeken. In de haven lag ook een Amerikaanse boot en die was heel professioneel bezig met zijn boot stormvast te maken. Heel veel lijnen naar de steiger, slangen om alle lijnen om doorschaven te voorkomen en zelfs een ketting om de mast en naar de steiger. Tja, of het echt nodig was vroegen wij ons af, maar we zijn samen met een aantal andere Nederlandse boten ook maar aan de gang gegaan. In Amerika weten ze tenslotte wat stormen zijn. Ook hebben we de meeste zeilen van dek gehaald. Verder rustig geslapen afgelopen nacht. Rond een uur of twee begon het wel even flink te waaien, maar dat nam later weer af. Om 6.00 uur ging de wekker al, want Ilse zou naar La Coruna teruggaan met de bus om een postpakket op te halen wat daar nog voor ons lag. Qua wind niks aan de hand, het ergste is vannacht geweest dachten we. Ik kwam alleen terug op de boot en ben weer gaan slapen. Tot ik een uurtje later wakker werd van de wind. En hard dat ie was! De boot hing helemaal scheef. Overal waren mensen bezig met controleren of ze nog goed lagen. En de wind ging harder en harder. De hoogst gemeten windsnelheid bij onze buren was 79 knopen. Dat is 140 kilometer per uur! Windkracht 12. Erg spannend, maar gelukkig waren we goed voorbereid (voorbereiding die we eigenlijk wat overdreven vonden, nou niet dus). Een aantal andere boten kreeg wel problemen. Een kapotte buiskap en een zo hard flapperende genua dat deze scheurde. Masten tegen elkaar en gebeuk tegen de steiger. Onze bijboot wilde volgens mij het liefst opstijgen. Wij hebben gelukkig geen schade, alhoewel ik wel even bang was voor de windmolen. Die stond wel heel hard te schudden, maar de constructie heeft zich voldoende bewezen. Je kan overigens ook helemaal niks meer doen met zulke wind. De steiger kan je meestal niet op omdat aggressieve windvlagen je gewoon het water in blazen. Je gezicht voelt aan alsof er naalden in prikken door het opwaaiende water. Vissen weten het ook allemaal niet meer en komen in groepjes tussen de boten aan de oppervlakte happen. Meeuwen waaien gewoon weg. De vissersvloot had overigens een andere taktiek, die zijn allemaal vlak voor de storm uitgevaren en net weer binnengelopen. Als ik hier nu naar buiten kijk zie ik trouwens de TV ploeg zijn spullen weer inpakken. Helaas voor hen niet de verschrikkelijke ravage waar je kijkcijfers mee scoort. Ik heb in ieder geval weer een verhaal om straks aan Ilse te vertellen als ze terug is uit La Coruna.
|
|
|
Mooie kusten
» exacte locatie
Afgelopen zondag hebben we (zonder zeekaarten) het anker gelicht en zijn we naar de Ria van Corme gevaren. Pal in de wind en voor ons niet te doen er tegen in te kruisen, dus op de motor. De laatste 3 mijl van de 35 konden we toch nog zeilen, joehoe! Onderweg zijn we weer dolfijnen tegen gekomen, maar ze vonden ons niet zo interessant en zwommen na een paar mooie duiken gauw verder. De kust van Spanje hier is echt overweldigend mooi. Ruige rotsen waarop golven spectaculair breken afgewisseld met dennenbomen en mooie zandstranden met hier en daar een palmboom. Een bijzondere mix. Na een dagje Laxe vanmorgen vroeg opgestaan zodat we lekker konden zeilen naar Camarinas. Tijdens het ontbijt kregen we een supershow van dolfijnen, wel ver weg, maar je kon goed zien hoe enorm hoog ze uit het water sprongen, toch zeker een meter of drie. Echt een prachtig gezicht! Uiteindelijk konden we van de 15 mijl welgeteld 1 mijl zeilen vandaag omdat er nauwelijks wind stond, dat was wel jammer. We hebben wel even de toeristische route dicht langs de rotsen genomen en Joost heeft een makreel gevangen! Jawel, ik zal het vermelden als het wel lukt, want er was me ooit dagelijks verse vis beloofd...
|
|
|
Fruithangmat
» exacte locatie
We liggen nog steeds bij A Coruna voor anker. Wel lekker om even een
weekje niks te hoeven en bij te komen van de vertrekstress. Toch
merken we dat het begint te kriebelen om weer verder te gaan. Er is
alleen een maar....we hebben vanuit Hellevoetsluis zeekaarten laten
opsturen en die zijn er nog niet. Anderhalve week geleden opgestuurd,
je zou toch wel verwachten dat ze er nu zouden zijn maar elke keer als
we met de haven marifonen krijgen we hetzelfde antwoord....no
paquette, nothing received today. Het adres klopte wel, gelukkig, die
hadden we uit de pilot gehaald ;-). We vermaken ons nu met klusjes en
socializen. Zo had ik nog van lang geleden een rose hangmat ooit zelf
geknoopt meegenomen (komt Lido bekend voor denk ik, van het kamp "een
reis rond de wereld in 8 dagen", toepasselijk) om die uit elkaar te
halen. Het is namelijk handig om groente en fruit in een soort hangmat
te bewaren zodat je het snel kunt zien als er iets bederft en dat er
dan gauw uit te halen voordat het de rest aansteekt. Ik heb de gaten
kleiner gemaakt en precies op maat voor de boot. Verder heb ik een
paar ogen gesplitst voor aan de duivelsklauw. De duivelsklauw is een
soort haak die je op je ankerketting vast zet zodra je eenmaal goed
achter je anker ligt. Vanaf de klauw lopen elastische nylon lijnen
naar de boeg. De boot hangt dus eigenlijk niet aan het laatste stukje
ankerketting maar verend aan die lijnen. Dat is beter in zwaar weer.
Door de ogen die ik er aan heb gesplitst op vaste lengte is het
makkelijker geworden om de klauw te gebruiken. Joost heeft gesoldeerd
aan de boordcomputer die onze energievoorziening gaat beheren: bijv.
windmolen uit als de accu vol is, de koelkast uit als de accu leeg
raakt en verder veel interessante lampjes en schermpjes... Er zijn
alleen nog wel wat onderdelen nodig om het werkend te krijgen. Maar
dat gaat in een echt grote stad vast wel goed komen!
|
|
|
Strandlanding
» exacte locatie
We liggen nog steeds voor anker. Tot nu toe erg rustig, maar vannacht kwam er ineens een oncomfortabele deining opzetten waardoor we wat moeilijk konden slapen. Waarschijnlijk omdat er bij Ierland ergens een hele harde wind staat waarvan de bijbehorende golven helemaal tot hier doorlopen. Voor vandaag hadden we het plan om met de bijboot naar de kant te gaan. Er is hier een dorpje met een supermarkt en daar konden we dan mooi wat inkopen doen. De buitenboordmotor heeft Joost in de afgelopen dagen (deels) gerepareerd. Hij is wel heel onbetrouwbaar, maar het is te doen. Dus wij de boot in en met de motor naar het strand. Eerst maar eens kijken wat een geschikte landingsplek is. Een deel van het strand ging namelijk vooraf door allerlei piekerige rotsen waar die deining flink op brak. Dat zag er wel zo uit dat je denkt, daar moet ik met de bijboot niet heen. Na wat rondzoeken uiteindelijk een redelijk veilig ogend stuk gevonden. Gelukkig was dat ook zo, behalve dan de laatste drie meter tot aan het strand. Daar wordt het ondiep en worden de golven ineens heel groot. Eigenlijk gewoon de branding dus zoals bekend, maar met een bijboot is de grap dat zo'n golf helemaal over je buitenboordmotor heenspoelt in je bootje. We waren dus zeiknat. De boot hebben we daarna het strand opgetrokken (flink ver, je weet nooit hoeveel vloed het hier wordt) en het water eruit laten lopen. Het strand was trouwens erg mooi. Na wat rondgewandeld te hebben en boodschappen te hebben gedaan zijn we weer teruggegaan. De boodschappen hebben we aan de bijboot vastgeknoopt, voorbereid op het ergste, en we zijn redelijk goed getimed als een gek gaan roeien om zo snel mogelijk door de branding heen te komen. Ilse pakte nog wel een golfje, maar het waren er geen drie zoals op de heenweg. Hop, motor in het water, starten en weg. Een leuk avontuur.
|
|
|
Torre de Hercules
» exacte locatie
Vandaag hebben we zowaar een uitstapje gemaakt. Iedereen denkt natuurlijk over onze reis dat we continu feest aan het vieren zijn, drie jaar vakantie en uitsluitend doen waar je zin in hebt. Maar de ervaring tot nu toe is dat we eigenlijk nauwelijks vakantie houden. Continu blijven er klusjes met meer en minder prioriteit opdoemen. Klussen is ook een interessant onderdeel van de reis, we hebben het echt wel naar ons zin, maar het was toch wel erg leuk om vandaag een wandeling te maken naar de Torre de Hercules en dat zonder ook nog "even" langs wat winkels te moeten voor een of ander onderdeeltje van een of ander apparaat. De Torre de Hercules is de oudste vuurtoren ter wereld. Deze vuurtoren is gebouwd door de Romeinen en staat al 2000 jaar op dezelfde plaats om te scheepvaart te helpen bij de navigatie. Ergens in de 18e eeuw heeft de vuurtoren nog wel een beurtje gehad, maar de fundatie is nog de originele fundatie die de Romeinen gelegd hebben. Als je de toren binnenkomt is die fundatie ook te zien. Er zijn duizenden artikelen en boeken over deze vuurtoren geschreven en allerlei schilders waaronder Picasso hebben er schilderijen van gemaakt. Tot zover de verantwoorde informatie. Wij liggen op dit moment weer voor anker in een voor ons nieuwe baai: Ensenada de Mera. Met een fraai uitzicht op hoge rotsen. Het is nu half negen en we zijn nog niet begonnen met eten maken. Geheel in lijn met de lokale bevolking hier.
|
|
|
Eindelijk zomer
» exacte locatie
La Coruna is een erg leuk stadje. De sfeer is compleet anders dan in Frankrijk. Echt wat je van Spanje verwacht: heel veel mensen op straat tot 's avonds laat en veel gezellige terrasjes met allerlei vissen en schelpdieren. Maar het wordt wel hoog tijd om op z'n minst een beetje Spaans te gaan leren, want wij zijn nog geen Spanjaard tegengekomen die Engels kon. En zonder Spaans te kunnen spreken ben je toch behoorlijk gehandicapt. Zeker als je zoals wij willen uitzoeken hoe we onze gasinstallatie kunnen laten keuren voor de verzekering. Nou, die vraag hebben we eerst 10 minuten voorbereid op de boot. Met Spaanse woordenlijsten hebben we iets van een zin in elkaar gezet en die vanaf het papiertje voorgelezen bij de havenmeester. Wonderbaarlijk genoeg bleek de havenmeester ons wel te begrijpen en hij had wel een adresje. Of dat inderdaad een keurmeester is moeten we natuurlijk nog wel even afwachten maandag. Op dit moment liggen we voor anker net iets buiten de haven. Gisteravond hebben we de bijboot opgeblazen en vanochtend voor het eerst gezwommen! Zo begint het er echt al op te lijken.
|
|
|
Somos en A Coruna!
» exacte locatie
Na een mooie heldere nacht, zonder mist, zeilen zijn we vanmiddag om half drie aangekomen! 's Nachts kregen we hardere wind, 5/6 dus dat schoot lekker op. We liepen rond de 6,5 knoop. We hebben er 3 etmalen over gedaan, erg netjes vinden we zelf. We twijfelden vannacht over een tweede rif dus gingen we om 2:00 uur naar de BBC luisteren. Die laten voor de shipping forecast het liedje "sailing by" horen. Klinkt extra leuk terwijl je zeilen mooi bol staan bij volle maan. Zo'n rustig liedje betekent niet altijd rustige wind. Voor de Noordzee vingen we zelfs een gail 9 op. Bij ons zou het minder gaan waaien, dus zeilen zo gelaten. De Dingo (die van de radar) liepen iets van 30 mijl voor ons maar hadden veel hardere wind gehad dan wij, gek dat dat lokaal zoveel kan uitmaken. De Lahaina ligt hier ook en verder ligt de hele haven vol met vertrekkersboten uit allerlei landen. We hebben trek gekregen, dus we gaan maar eens kijken in het stadje.
|
|
|
100 mijl
» exacte locatie
We zijn lekker opgeschoten afgelopen etmaal en over 100 mijl zijn we in La Coruna! We denken morgen voor donker aan te komen. Het is leuk om om de paar uur je positie in de kaart te zetten. Leuk moment is als je de dubbelgevouwen kaart kunt omdraaien. De kaart hadden we afgelopen winter al van de Leeuwenhart (andere Jan Haring) gekregen, toen we nog net niet zeker wisten of we zouden gaan. En nu varen we er! Slapen blijven we nog lastig vinden. Zeker met de wind van achteren, dan slinger je steeds heen en weer. Verder houden alle geluiden ons wakker. Rammelende besteklades, schuivende spullen, klapperende tafel en klotsende golven op de huid van de boot. Gelukkig hebben we de wind nu schuin van achteren en lig je beter. Plan is om een slingerzeiltje te gaan maken, dan lig je wat stabieler. De Lahaina (NL vertrekkersboot met 2 kids) mailde ons dat ze er al zijn. Hoop dat we vannacht beter slapen, het is denk ik ook een kwestie van wennen. Bij de nachtwacht nemen we soms een eierwekker mee, dat is handig als je merkt dat je in slaap valt. Die zetten we dan steeds op 10 minuten. Even rondkijken en wekker opnieuw zetten. We hebben al 20 uur geen boot gezien hier. Voor vannacht hebben ze weer fog patches voorspeld, dat is minder fijn, want dan werkt de eierwekkertruc niet omdat je dan continu alert moet blijven....
|
|
|
|
|
|
|
