|
|
Great Barrier Reef
» exacte locatie
Even een korte update van de situatie: we zitten nu binnen het Great Barrier Reef van Australie. De afgelopen vierentwintig uur viel de voortgang wat tegen. Weinig wind uit erg varierende richtingen. In eerste instantie heb ik geprobeerd de veranderingen steeds bij te houden met aanpassingen aan de zeilen, maar uiteindelijk vond ik dat echt niet leuk meer. Alsof iemand je steeds voor de gek zit te houden en je weer aan het werk zet. Nu is de wind wel weer redelijk terug. We verwachten nog twee dagen
nodig te hebben om Mackay te bereiken. Aan boord zijn we al druk bezig met het wegwerken van de verse voorraden, want anders neemt de quarantaine-dienst dat toch meteen in beslag. Zo zijn we in Nieuw-Caledonie wel tien kilo aan voedsel kwijtgeraakt! Dus voor morgen staan er weer zes eieren op het programma en we eten ons ook elke dag vol aan pompelmoezen. Mijn voet is trouwens aardig aan de beterende hand, maar snel gaat het niet. Toch behoorlijk ingrijpend zo�n infectie. Niet echt een aanrader om
daar zo lang mee door te lopen.
|
|
|
Apenkooien
» exacte locatie
Het gaat erg goed met de vooruitgang naar Australie. Gemiddeld zitten we ergens op 4.5 knopen, waardoor we iedere dag meer dan 100 zeemijl maken. Inmiddels zitten we op �motorafstand� van Mackay, zoals Joost het noemde. De weersvoorspellingen zijn nog steeds gunstig, de verwachting is dat we 3 juli aankomen. Gevolg van de goede wind is echter dat er ook golven zijn. Deze veroorzaakten de eerste drie dagen op regelmatige basis misselijkheid, maar zelfs daarna zijn golven niet prettig. Als je naar
de wc moet, dien je je met benen, armen en het liefst ook nog met hoofd schrap te zetten. Het is onmogelijk om aan bakboordszijde te slapen omdat je dan het bed uitrolt. Ik slaap nu geklemd tussen tafel en bank in het gangpad. En bij het pizzabakken viel een pak bloem over de keuken (is niet zo groot) heen omdat ik twee seconden aan mijn neus krabte, viel ik tegen een mooi hoekje aan van de keuken toen ik met een hand naar buiten wilde klauteren, en maakte ik een snoekduik in de oven toen ik deze
probeerde aan te steken en het schip onverwacht een andere kant op helde. Kortom, leven aan boord toont ontzettend veel gelijkenissen met het populairste spelletje op de basisschool, apenkooien. Er is alleen geen tikker aanwezig. En dat is maar goed ook, want anders had ie allang een stomp van mij ontvangen. Nog maar drie daagjes dus.
|
|
|
Dertig
» exacte locatie
Net als vorig jaar was ik jarig op de Pacific. We zaten nog te denken om ervoor in Noumea te blijven maar er kwam zo'n goed weatherwindow dat we toch wel graag wilden vertrekken. Net 1 dag op zee dus helemaal gewend aan de chaotische oceaandeining waren we nog niet. Vorig jaar vond ik het wel erg speciaal op zee jarig te zijn maar nu voelde ik me een beetje zeeziek en mocht Joost me om een uur 's nachts nog niet eens feliciteren. Maar na acht uur achter elkaar slapen voelde ik me toch wel jarig.
Dat is wel erg luxe met Chris erbij, kan iedereen langer slapen. Joost had een rode buikband gekocht voor om m'n steeds dikker wordende buik te dragen, erg leuk. En.... gebak! 's Middags voelden we ons wel wat beter dus heerlijk gesmuld. Samen met Chris hebben we nog pizza gemaakt. Stukken beter dan die van onze snelbrood-kwaliteit want hij heeft een paar jaar in een pizzarestaurant gewerkt. Dat kleintje in m'n buik maakt er ook een feestje van. Ik voel 'm steeds meer bewegen, echt zo leuk! Ook werd
ik erg blij van alle verjaardagsmail, bedankt!
|
|
|
Zeeziekte
» exacte locatie
Het begon allemaal zo leuk, in de lagoon net onder Nieuw-Caledonie. Totdat we bij de uitgang van de lagoon kwamen. Toen maakte ik kennis met de swell, hele grote oceaangolven. En vroeg of laat ontkom je toch niet aan het gevoel van misselijkheid. Deze is te verzachten door te gaan liggen, maar het blijft redelijk doortollen in je hoofd. Volgens Joost en Ilse verdwijnt dit gevoel grotendeels na 2-3 dagen, maar nu ik weer binnen zit en dit verhaaltje tik begin ik toch te twijfelen aan die ervaringen.
De eerste wacht van mij was erg ellendig: ik had het koud (ondanks de tropen), ik was misselijk, moe en een gevoel van eenzaamheid maakte langzaam meester van me. Maar de situatie is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van de eerste dag: buiten lezen gaat weer goed en ik eet zelfs weer wat meer. Ik begrijp alleen niet meer waarom iemand vrijwillig, voor zijn plezier, mee gaat varen over een stukje oceaan.
|
|
|
Richting Australie
» exacte locatie
Vandaag is de laatste dag dat we nog even mogen genieten van het staan op vaste bodem. Er komt een hoop voorbereiding kijken bij een oversteek, ook al is het maar relatief gezien een kleine. Uitklaren, bedenken wat we de komende 10 dagen ongeveer gaan eten zodat niet teveel weggegooid hoeft te worden in Australie (dat moet met verse producten namelijk), het eten daadwerkelijk kopen, genoeg diesel tanken, accu�s volladen, water tanken, een laatste fatsoenlijke maaltijd eten, en alle spullen oceaanproof
vastleggen. Op het moment is de boot een beetje een zooitje: wat kleren hier, een speargunnetje daar, maar dat is dus allemaal afgelopen morgen. Dus dat doen we vandaag allemaal. De weersverwachting voor morgen en komende week is erg goed, wind oost tot zuidoost, windkracht 3-4. Dus beter had ik het niet kunnen treffen. Dus op naar het ruime sop, zullen we maar zeggen. Ik heb er zin in, maar vind het ook wel spannend.
|
|
|
Infectie
» exacte locatie
Het begon dus allemaal met een wandeling door Noumea zo'n anderhalve week geleden. Na dagen op zee was ik het lopen op slippers niet meer zo gewend en ontstond er een miniscuul wondje op de plek waar die band over je voet loopt. Geen aandacht aan geschonken. In Nieuw-Zeeland kwamen er tijdens al dat klussen elke dag wel wat wondjes bij waar ik nooit iets verantwoords zoals desinfecteren mee deed. Ik heb toen zelfs vier dagen rondgelopen met een splinter RVS in mijn voet en die kwam er ook weer netjes
uit. Maar goed, na een aantal dagen Nieuw-Caledonie begon dat kleine wondje toch wat rood en dik te worden. Een beetje muggebult-achtig maar met een heel klein geel puntje in het midden als een puistje. Nog steeds geen aktie ondernomen. Nog twee dagen later begon er toch een eerste zorg door mijn hoofd te spoken. Het is bekend dat je in de tropen makkelijk nare infecties kan oplopen van (vies) zeewater en die kunnen erg snel uit de hand lopen. Toen mijn voet maar in sodawater gehouden en een pleister
met trekzalf erop. De dag daarop was het klein gele puntje uitgebreid tot een gele vlek van een centimeter. Een goed teken? Misschien gaat de ontsteking nu open en komt alle troep eruit? Ondertussen begon de zaak ook pijn te doen en kwam de mogelijkheid van naar een dokter te gaan in me op. Rond die tijd hadden we een tonijn gevangen die zelfs voor Chris te groot was om op te eten. Een stuk daarvan hebben we aan familie gegeven op een boot uit Alaska die naast ons lag. De volgende dag kwam de vader
langs om te bedanken en zag hij mijn voet. "I know what that is...". Volgens hem een staphillokokkeninfectie die niet vanzelf overgaat. Hij had het zelf ook in Belize gehad en na twee weken veel pijn, zwemmen met een plastic zak om zijn voet en rommelen met knoflook op de wond naar advies van een lokale dokter kwam hij er alleen met een antibioticum vanaf. Uitspraken van deze kenner waren onder andere: "It goes deeper and deeper..." en "Finally it becomes black...". Interessant, maar ik dacht toch
niet dat dat bij mij aan de hand was. Voor de zekerheid toch mijn vader die ook dokter is een fotootje gemaild van de wond die steeds beter geschikt werd voor een goedkope horrorfilm. Antwoord: ziet er niet goed uit, ga maar naar een lokale dokter. Dat heb ik de volgende dag gedaan. De dokter was ook niet enthousiast en gaf me een antibioticum. De pijn in mijn voet leek inderdaad deeper and deeper te worden met steken als ik erop stond. De dagen daarna leek het antibioticum in ieder geval de pijn
te verminderen, maar de wond kwam er echt steeds goorder uit te zien. Ik heb nog nooit zoiets gehad. Een vieze bult bestaande uit vers en opgedroogd bloed, onderbroken door groene pus. Dit ding steekt wel een centimeter uit boven het oppervlak van de rest van mijn voet en de hele dag sijpelen er langzaam sappen in verschillende kleuren uit. De foto is van gisteren. Gelukkig kon ik vandaag voor het eerst vaststellen dat de bult iets geslonken was. Het lijkt er dus op dat het medicijn werkt. En dat
is maar goed ook, want we willen dinsdag vertrekken naar Australie en dan moet de situatie niet al te onvoorspelbaar meer zijn. Achteraf denk ik dat het fout is gegaan toen ik een duik nam in het vieze water bij Noumea om de schroef te controleren, vlak nadat ik dat wondje had opgelopen. Chris weet overigens het accent van die man uit Alaska heel goed te imiteren wat elke dag weer grappig is.
|
|
|
Pijnbomen, schildpadden en heel veel riffen
» exacte locatie
Heel veel stukken van Nieuw Caledonie zijn niet in kaart gebracht. Waarschijnlijk te lastig omdat het er barst van de riffen en het erg moeilijk is je weg daar tussendoor te vinden. Op de kaart hebben ze wat hoofdroutes aangegeven die zeker goed gaan. Op Iles de Pines, een eilandje ten zuidoosten van het grote eiland, moesten we heel goed opletten. Chris op de voorpunt, ik staand op de omasteunen en Joost aan het roer met een schuin oog op maxsea (zeekaart op de computer). Een paar dagen daarvoor
hadden we helaas een puntje koraal meegepakt met de boot dus waren we wel weer extra voorzichtig geworden. Dat varen tussen die riffen door moet je doen als de zon hoog staat, dan kun je alles goed zien liggen. Tenzij er een wolk langskomt, dan vraag je je af, is het nou een rif of schaduw? Hoge concentratie geeist maar soms werden we afgeleid door een prachtige schildpad die langs de boot zwom of een paar grote mantaroggen een stukje verderop. Zo doe je over een stukje van vier mijl zo twee uur.
Nieuw Caledonie ziet er weer anders uit dan de andere eilanden die we tot nu toe hebben gezien. Het hoofeiland heeft bergen die op veel plekken rood gekleurd zijn. Dat komt doordat er nikkel in de grond zit. Iles de Pines was wat vlakker en verder veel eilandjes met zandstranden. Daarop staan vooral hoge slanke pijnbomen tussen struiken en af en toe een palmboom voor het echte paradijselijke tintje. En mooi blauw water. Iets kouder dan we gewend waren maar met al die riffen en koraal is er altijd
wel wat te zien bij het snorkelen. Alleen oppassen voor die sharksuckers ;-).
|
|
|
Limestones
» exacte locatie
Vandaag hadden we een kleine expeditie op het programma staan. Na het doktersbezoek van Joost vanwege een ontsteking aan zijn voet zouden we vertrekken naar Baie d'Upi, waar allerlei limestone formaties te bezichtigen waren. We hadden tijdens ons bezoek aan het dorpje Vao al voorzichtig wat informatie ingewonnen. Bij het informatiecentrum werd het ons verboden om de limestones te bezoeken omdat dat ten koste van de inkomsten van het eiland, Iles des Pins, zou gaan. Alleen per georganiseerde trip
met een Pacifisch zeilbootje (met motor) mocht je als toerist naar de baai. Bij de dokter wist een vrouw ons te vertellen dat de weg er naartoe erg ondiep was. Om 14:00 uur zijn we toch vol goede moed vertrokken per bijboot. Via een soort van riviertje konden we Baie d'Upi bereiken. Bij laag water kwamen echter heel veel vlakken steen en koraal net tot onder het oppervlak van het water, waardoor het riviertje eigenlijk niet meer goed bevaarbaar was. Wel was er ontzettend veel wildlife te zien, zoals
schildpadden, mantaroggen en zeeslangen, nog geen meter van en onder de boot. Het gemanoevreer tussen het koraal en ondieptes door nam helaas iets teveel van onze aandacht in beslag. Uiteindelijk kwamen we toch aan bij de limestones, waar we een ware fotosessie ontketenden. Grote rotsen die helemaal door golfslag waren uitgesleten zijn vastgelegd. Erg spectaculair allemaal. Op de terugweg besloten we om van de oostkant-strategie te wisselen naar de westkant-strategie. We meenden op de heenweg gezien
te hebben dat de westkant van de rivier dieper was. Hier was ook erg veel koraal helaas, maar gelukkig werd het weer hoog water waardoor we met de peddels over elk stukje koraal konden roeien. In Nieuw-Caledonie begint het echter rond 17:00 uur alweer te schemeren, waardoor we bijna in tijdnood kwamen. Onder het schemerige licht van een volle maan kwamen we dan toch veilig bij de boot aan. Maar voorlopig hebben we even genoeg van het gemanoevreer door koraal.
|
|
|
Geelvintonijn
» exacte locatie
Vanochtend vroeg zijn we vertrokken vanuit Ile Ouen, net onder Grand Terre. Omdat we op redelijk open water kwamen, ging Joost mij leren vissen vanaf de boot. Eigenlijk kwam het neer op een sterke lijn, een roestige haak en een blauw inktvisachtig rubber ding, 30 meter achter de boot aantrekken. Na 10 minuten zat er al een vis aan de haak. Toch ongelooflijk dat die vissen zo snel happen. En het was meteen de beste vis de we konden hebben: de geelvintonijn! Dat is tonijn met rood vlees, smaakt bijna
als biefstuk. Vanmiddag zijn we aangekomen bij Iles des Pins, waar we komende dagen zullen bivakkeren. Aan vis in ieder geval geen gebrek.
|
|
|
Sharksuckers
» exacte locatie
Eindelijk! Daar is de boot al in zicht. Zou het veilig zijn? Eerst maar met een ruim omtrekkende beweging naar de achterkant van de boot zwemmen. Even onder water gluren. Gelukkig, de sharksuckers denken nog immer dat de romp van de boot een grote vis is waarop ze parasiteren. Snel het zwemtrapje op, en ik ben weer veilig. Gisteren zijn we weggevaren uit Noumea. Bij nader inzien bleek "La petite Paris" vooral een hangoord te zijn voor bierdrinkende, ongewassen Kanaki's die weinig moeite deden om
de cultuur, waar Tjibaou zo voor vocht, te beschermen. De bedoeling was om richting Ilot Amedee te zeilen, het eiland bestaande uit strand, wat plantjes, en een enkele vuurtoren. Dit was een mooie stap richting Ile des Pins, ons doel voor komende week. Maar de wind was niet optimaal, en dus weken we uit naar Ile Maitre. Na een paar dagen wachten kon ik dus eindelijk snorkelen naar hartelust, totdat de sharksuckers in beeld kwamen. Dit zijn een soort van aasetende haaien, die meeliften op het succes
van de stoere en coole haai. Schijnbaar zuigen ze zich ook nog weleens vast aan mensen. Dus voor morgenvroeg is de ochtendduik ingekort tot een enkele sprong in het water...
|
|
|
Tjibaou
» exacte locatie
Vandaag zijn we naar het Tjibaou Cultural Center geweest in Noumea. Tjibaou was de leider van de onafhankelijkheidsbeweging in Nieuw-Caledonie. Het centrum is opgezet voor behoud van de cultuur van Nieuw-Caledonie. In het centrum was een hoop kunst te vinden, zoals schilderijen en totempalen. Ook was er een hele tuin aangelegd om het complex heen, waarin typische vegetatie uit Nieuw-Caledonie te bezichten was. Maar het indrukwekkendste was toch eigenlijk nog wel het complex zelf. Dit had de vorm
van verschillende traditionele Nieuw-Caledonische huizen/hutten. Eenmaal terug op de boot hebben Joost en ik ons door Pascale, een Fransman die al een tijdje woont op een boot in Noumea, laten inlichten over goede plaatsen om te spearfishen en langouste te vangen. Ook de befaamde coconutcrabs schijnen in de buurt van Iles des Pins, ons doel voor de korte termijn, rond te scharrelen. Dus c est tres bien!
|
|
|
Route du soleil
» exacte locatie
Dat is lang geleden dat ik een nieuw landenkopje aan heb gemaakt. Na een rustige oversteek met veel zon en weinig wind zijn we na tien dagen aangekomen in Noumea, de hoofdstad van Nieuw Caledonie. Met mij is alles goed en m'n buik is ook weer een stukje groter geworden. Onderweg heb ik de baby veel voelen bewegen, erg leuk. Zijn of haar eerste oceaanoversteek! Het is hier heerlijk warm, echt een perfect temperatuurtje! 25 Graden en 's nachts wordt het niet kouder dan 20. De luiken blijven gewoon
open zonder dat we binnen zitten te kleumen. In Nederland associeer je het zuiden met de zon maar vanuit Nieuw Zeeland vaar je toch het liefst naar het noorden voor het goede weer. Zaterdagmiddag kwamen we aan en we waren maar net op tijd om in te klaren. Daarvoor moesten we wel verplicht een nacht de haven in, want inklaren in het weekend is een service van de haven. Natuurlijk gedaan, want Chris kwam zondag aan en die wilden we natuurlijk wel op kunnen halen. Anders hadden we tot en met maandag
in quarantaine op de ankerplek moeten gaan liggen. Het inklaren ging lekker snel alleen werd wel weer al ons vlees (onee, niet de bacon!!) en kilo's uien en aardappels ingenomen. Dat was wel weer jammer, want ik had goed ingeslagen. Geen eten meer.... Na een douche te hebben genomen hebben we een goed eettentje gevonden. Vanmorgen gauw ons anker uitgegooid en daarna ging Joost even een auto regelen om Chris op te halen en ondertussen liep ik even naar de markt voor wat broodjes onderweg. Erg leuke
markt, verschillende afdelingen en overal was iemand anders muziek aan het maken. Qua sfeer voelde ik me weer in Tahiti. Joost had Frederique gevonden die voor een leuk bedragje mensen rond wil rijden en die had gelukkig tijd voor ons. Dus op naar het vliegveld en we kwamen precies aan op het moment dat het vliegtuig geland was, erg mooi! Wij allebei goed uitkijken naar Chris, want we hadden 'm al twee jaar niet gezien. Zou z'n haar nog lang zijn? En jawel, daar was hij dan! Erg leuk hem na zo'n
lange tijd weer te zien! Terug op de boot een koffietje gedaan en Chris had veel leuke pakjes meegenomen voor ons. Hij had ook een mooi T-shirt voor Joost gekocht zodat wij hier ook wat van de EK-sfeer meekrijgen ;-).
|
|
|
|
|
|
|
