De andere kant van het verhaal...
Ilse, 22/9/2006, 14:00

Gisteren om zes uur 's ochtends ging de wekker. Aangezien ik niet alleen in het donker naar de bus wilde lopen ging Joost met me mee. Joost dacht dat we de afgelopen nacht al alle wind hadden gehad en zei: "Ik kan natuurlijk ook met je mee gaan" waarop ik sprak: "Nou, ik vind het fijner als je bij de boot blijft, je weet maar nooit". Mijn vrouwelijke intuitie bleek juist ;-). De busreis naar A Coruna duurde anderhalf uur. Stiekum waren we toch al 90 km. over land verwijderd van de stad waar ons pakketje lag te wachten. Een telefoontje de dag ervoor bevestigde namelijk dat onze zeekaarten er eindelijk waren! Onderweg zag ik veel afgebroken takken op de weg en in A Coruna kreeg ik bijna een groot exemplaar op mijn hoofd. Het waaide heel stevig en ik had soms moeite me staande te houden. Gek genoeg voelde de harde wind wel warm (kwam uit het zuiden). Het busstation lag een half uur wandelen van de haven vandaan maar gelukkig hadden we al veel rondgelopen in deze stad en kon ik mooi de beschutte straatjes vinden. Ik was dan ook superblij toen ik bij de haven kwam en ONS pakketje gewoon zag liggen! Nog even gekletst met een Nederlander die daar in de haven lag en zij hadden slechts 54 knopen gemeten. Op dat moment vond ik dat veel. In de twee uur die ik overhad voordat de bus terug ging (nee, verwacht geen luxe zoals in NL met bussen die 2 keer per uur gaan, deze ging 4 keer per dag) heb ik nog even onze 'favoriete chocola' gekocht en heb ik voor Joost een mooi setje laten samenstellen waarmee hij tonijn kan vangen en misschien wel een kleine haai...Ik was mooi op tijd voor de bus terug en met mijn 3 woorden Spaans begreep ik toch mooi dat de bos van anden (perron) 2 vertrok. Twee uur later was ik weer terug in Camarinas waar ik met Edo en Marieke (van de Klef) terug liep naar de boot en kreeg ik alle mooie en spannende verhalen te horen. Joost had mij wel erg gemist en was heel erg blij met zijn kado. Ik vind het best jammer dat ik er niet bij was. Ik heb toch het gevoel dat ik iets heb gemist. Joost kon zelfs geen spectaculaire foto's maken omdat ik het toestel mee had om wat foto's van het binnenland voor Joost te maken. Op de foto zie je allemaal extra lange landvasten aan de steigers vastgemaakt ter voorbereiding op de storm.