De wereld om met een Jan Haring

Paaldorp

Vandaag zijn we naar het dorp geweest. Kenmerkend voor dit gebied is dat de woningen op palen zowel boven het water als op het land staan. Waarom dat zo is weten we niet, want helaas sprak niemand meer Engels dan "how are you?". Het zag er in ieder geval prachtig uit. Allemaal constructies van hout, touw en een enkele spijker. Het ziet er gammel uit en dat is het ook. Alsof je in het decor van een Mad Max-achtige film loopt over een toekomst van de wereld zonder beton.

We legden onze bijboot aan bij een lange steiger, waar een stuk of vijf kinderen ons al op stond te wachten. Toen we over de wiebelende plankjes bij de kant aankwamen had er zich een hele groep verzameld. We hadden weer overtollige babyspullen meegenomen om weg te geven. Het is wel fijn om iets mee te nemen. Het geeft de expeditie een doel in plaats van dat we alleen maar een beetje rond willen koekeloeren. De oude kleertjes en speelgoedjes werden erg dankbaar in ontvangst genomen en net als in het vorige dorp direct verdeeld over alle moeders. Er was totaal geen gekibbel over wie wat kreeg. Een van de moeders nodigde ons uit in haar huis. Daar zaten we dan op de vloer in een van die paalwoningen. Er lag zeil op de grond en heel weinig kleine prulletjes, een ideale kruipomgeving voor Siebe dus. We waren uiteraard niet alleen. Een stuk of twintig toeschouwers vergezelden ons. De meisjes vonden het erg leuk om met Siebe te spelen. Wij kregen een glaasje fris dat smaakte naar hele zoete bubblegum en een paar koekjes waarvan een soort naar oliebollen smaakte. Ik heb een van de mannen daar gevraagd of ik vis kon kopen. Ze hadden geen vis, maar wel cumi cumi (sjoemie sjoemie). Dat is inktvis. Hij stuurde een jongen op pad en die kwam terug met een zakje met gedroogde inktvisjes van ongeveer 1 mm hoog. Interessant. Ik had gedacht inktvisringen te maken, maar hier is niet echt een ring van te snijden. De kinderen vonden onze digitale camera helemaal geweldig en wilden steeds op de foto en dan het resultaat bekijken. We hebben hun postadres gevraagd zodat we een paar afdrukken kunnen opsturen. Het kostte hen nogal wat moeite om hun eigen adres te achterhalen. Veel post krijgen ze waarschijnlijk niet. Uiteindelijk kwam er iemand aan met een oude envelop die hij ooit had ontvangen en konden we dat adres overnemen.

Terug op de boot heb ik me gewaagd aan de cumi cumi. Droog, taai en het smaakt naar vis. Een tweede hap nodigde niet echt uit. Later die dag kwam er weer een boot met daarin een aantal kinderen en een moeder langs. Deze mensen hadden we nog niet gezien. Blijkbaar was het verhaal dat we aan ruilhandel doen rondgegaan en wilden ze ook wel ruilen. We kregen een zak met een paar limoenen, wat chips-achtige snacks en een flinke stapel cumi cumi. Ze denken nu zeker dat we daar erg van houden. Toen barstten de vragen los. "Mister, t-shirt?", "Mister, lipstick?". Mister, schriften, pennen, sigaretten, babykleertjes, diesel, water en een heleboel andere dingen waar zij alleen het Indonesische woord van kenden en wij niets van snapten. Ze kunnen hier echt alles gebruiken en zijn heel dankbaar voor de voor ons meest onbenullige dingen. We hebben ze wat spulletjes gegeven, maar je komt er al gauw achter dat er geen eind aan komt. Na een twintig minuten dralen gingen ze weer terug naar het dorp. Heel langzaam roeide een meisje alleen een boot met zes personen meer dan een kilometer tegen de wind in. Ze maakten me ook nog duidelijk dat ik die cumi cumi in water moest doen. Er ligt er nu dus eentje te weken in een bakje, maar hij is nog niet tot leven gekomen.

Foto's komen binnenkort als weer snel internet hebben.

Joost, 28/9/2009, 11:01

Comments

Laat een bericht achter op de website voor Joost en Ilse (scroll naar onderen).

Voor- en achternaam
Emailadres
Bericht	Type hier je bericht voor bij dit verhaaltje. Klik om te plakken:
Vanwege de grote hoeveelheid spambots die actief zijn op het Internet, is er een kleine beveiliging gebouwd. Type het woord "hafskip" in onderstaand tekstveld.
Beveiliging

Type hier je bericht voor bij dit verhaaltje.

Dag Ilse en Joost,

in Thailand staan ook veel paalwoningen, ik denk om dezelfde redenen als in Indonesie, meestal is de ruimte onder het huis zo hoog dat je er rechtop kunt staan. In de tropen leven de mensen veel buiten en dan in de schaduw onder het huis, verder kan tropische regenval het water rustig laten stijgen onder het huis, in het huis zelf blijft het dan droog. De grond waar het huis op staat is in die situaties vaak onder het niveau van de weg die er langs loopt, het water loopt dan van de weg af, die dan brfuikbaar blijft en de ruimte onder de huizen overstroomt dan tijdelijk. Verder voorkomt hoog wonen dat er ongewenste diersoorten binnenkomen, zoals slangen bijvoorbeeld. Jullie beseffen ten volle dat je de tijd van je leven beleeft, Siebe zal dat later pas beseffen, nu is hij een nomade en dat geeft niks. Later ziet hij de foto's en de filmpjes.
Veel plezier en behouden vaart,
groeten van Erik

Erik de Werk, 29/9/2009, 04:47

Jan Haring.nl - De wereld om met een Jan Haring - Joost Jager & Ilse Wintermans