» exacte locatie Ineens liggen we weer op het ruime water voor anker na meer dan zes
maanden stilgelegen te hebben in de stad. We zijn bezig met een tocht
door de Moreton Bay, een baai aan de monding van de Brisbane rivier.
Even een andere omgeving voor een paar dagen, controleren of alles nog
werkt aan boord en natuurlijk vooral om te ervaren hoe het zeilen is
met Siebe erbij.
De hele week hebben we allerlei voorbereidingen getroffen voor
vertrek. Het is ongelofelijk hoe de zeewaardigheid van een boot
achteruitgaat van stilliggen. Zonnepaneel los op het dek, de onderkant
van de bijboot helemaal begroeid met planten en schelpen, een roer dat
half vastzit, allerlei spullen los in de boot, enzovoort, enzovoort.
Het is zaterdagochtend half tien en we zijn daadwerkelijk klaar om te
vertrekken. Het tij begint net uit te lopen en die stroom mee hebben
we wel nodig omdat het een flinke afstand is naar de beoogde
ankerplek. Siebe ligt net even rustig in zijn wieg, Ilse gooit de
laatste lijn voor los en ik geef gas en vaar tussen de palen uit de
rivier op. We staan er allebei versteld van dat we zo met ons hele
hebben en houden weg kunnen varen. Zulke dingen vergeet je een beetje
na zo lang niet varen. Terwijl we de stad achter ons laten probeer ik
nog even snel binnen GSM bereik met Skype naar mijn moeder te bellen.
Het ziet er niet erg traditioneel uit, maar handig is het wel.
Op de rivier heeft Siebe soms honger, soms een schone luier nodig,
soms wil hij geknuffeld worden of vindt hij zijn uitzicht niet
interessant genoeg. Ilse heeft er haar handen vol aan. Ik heb mijn
handen continu aan het roer en er is eigenlijk geen mogelijkheid om er
nog iets anders naast te doen zoals koffie zetten. Het wordt al gauw
duidelijk dat dat soms de praktijk is van varen met een baby. Zo
motorren we in een paar uur de rivier af. Bij de monding krijgen we
ineens steile golven recht op de boeg. De vaargeul is smal en we
hebben geen andere keus dan door elkaar geklutst te worden. Siebe
lijkt er gelukkig geen probleem mee te hebben en hij zwaait rustig mee
in zijn hangwieg.
Na een half uurtje kunnen we dan eindelijk afbuigen en kan het zeil
omhoog. Ineens glijden we weer door het water. De automatische piloot
kan er ook weer op zodat ik mijn handen vrij heb. Het zeilgevoel van
vorig jaar komt bij ons weer helemaal terug. Ik zou bijna vergeten dat
ik eigenlijk een baan in Brisbane heb. Het idee om daar niet meer
terug te gaan en lekker verder te zeilen is helemaal niet gek. Na drie
uur zeilen laten we ons anker vallen achter Peel Island en genieten we
de hele avond van het uitzicht op de zon die ondergaat.
De volgende dag gaan we met ons drieen naar het eiland voor Siebe's
eerste duik in zee! Een gedenkwaardig moment voor onze jonge zeiler.
Het is alleen nog niet helemaal duidelijk wat hij ervan vindt. Hij
begon niet direct te huilen, maar het leek er ook niet op dat hij het
ontzettend leuk vond. We hebben hem maar weer snel aangekleed.
Waterpret, dat komt nog wel als hij wat ouder is.
Joost, 26/1/2009, 00:00
Comments
Laat een bericht achter op de website voor Joost en Ilse (scroll naar onderen).
