» exacte locatie
Het begon dus allemaal met een wandeling door Noumea zo'n anderhalve week geleden. Na dagen op zee was ik het lopen op slippers niet meer zo gewend en ontstond er een miniscuul wondje op de plek waar die band over je voet loopt. Geen aandacht aan geschonken. In Nieuw-Zeeland kwamen er tijdens al dat klussen elke dag wel wat wondjes bij waar ik nooit iets verantwoords zoals desinfecteren mee deed. Ik heb toen zelfs vier dagen rondgelopen met een splinter RVS in mijn voet en die kwam er ook weer netjes
uit. Maar goed, na een aantal dagen Nieuw-Caledonie begon dat kleine wondje toch wat rood en dik te worden. Een beetje muggebult-achtig maar met een heel klein geel puntje in het midden als een puistje. Nog steeds geen aktie ondernomen. Nog twee dagen later begon er toch een eerste zorg door mijn hoofd te spoken. Het is bekend dat je in de tropen makkelijk nare infecties kan oplopen van (vies) zeewater en die kunnen erg snel uit de hand lopen. Toen mijn voet maar in sodawater gehouden en een pleister
met trekzalf erop. De dag daarop was het klein gele puntje uitgebreid tot een gele vlek van een centimeter. Een goed teken? Misschien gaat de ontsteking nu open en komt alle troep eruit? Ondertussen begon de zaak ook pijn te doen en kwam de mogelijkheid van naar een dokter te gaan in me op. Rond die tijd hadden we een tonijn gevangen die zelfs voor Chris te groot was om op te eten. Een stuk daarvan hebben we aan familie gegeven op een boot uit Alaska die naast ons lag. De volgende dag kwam de vader
langs om te bedanken en zag hij mijn voet. "I know what that is...". Volgens hem een staphillokokkeninfectie die niet vanzelf overgaat. Hij had het zelf ook in Belize gehad en na twee weken veel pijn, zwemmen met een plastic zak om zijn voet en rommelen met knoflook op de wond naar advies van een lokale dokter kwam hij er alleen met een antibioticum vanaf. Uitspraken van deze kenner waren onder andere: "It goes deeper and deeper..." en "Finally it becomes black...". Interessant, maar ik dacht toch
niet dat dat bij mij aan de hand was. Voor de zekerheid toch mijn vader die ook dokter is een fotootje gemaild van de wond die steeds beter geschikt werd voor een goedkope horrorfilm. Antwoord: ziet er niet goed uit, ga maar naar een lokale dokter. Dat heb ik de volgende dag gedaan. De dokter was ook niet enthousiast en gaf me een antibioticum. De pijn in mijn voet leek inderdaad deeper and deeper te worden met steken als ik erop stond. De dagen daarna leek het antibioticum in ieder geval de pijn
te verminderen, maar de wond kwam er echt steeds goorder uit te zien. Ik heb nog nooit zoiets gehad. Een vieze bult bestaande uit vers en opgedroogd bloed, onderbroken door groene pus. Dit ding steekt wel een centimeter uit boven het oppervlak van de rest van mijn voet en de hele dag sijpelen er langzaam sappen in verschillende kleuren uit. De foto is van gisteren. Gelukkig kon ik vandaag voor het eerst vaststellen dat de bult iets geslonken was. Het lijkt er dus op dat het medicijn werkt. En dat
is maar goed ook, want we willen dinsdag vertrekken naar Australie en dan moet de situatie niet al te onvoorspelbaar meer zijn. Achteraf denk ik dat het fout is gegaan toen ik een duik nam in het vieze water bij Noumea om de schroef te controleren, vlak nadat ik dat wondje had opgelopen. Chris weet overigens het accent van die man uit Alaska heel goed te imiteren wat elke dag weer grappig is.
Joost, 23/6/2008, 12:00
Comments
Laat een bericht achter op de website voor Joost en Ilse (scroll naar onderen).
