Markiezen  

Weer op zee
» exacte locatie
Print dit verhaaltje Na de ankerbaai met het mooie strandje zijn we naar een baai verhuisd bij het dorpje Hapatoni. Een klein dorpje waar twee grote families wonen. En heel, heel vriendelijk. Bij het aankomen met de bijboot is er altijd wel iemand die je lijntje even aanpakt en vooral de kinderen vinden het heerlijk om hun Frans en paar woorden Engels op je te oefenen. Iedereen zegt je gedag en vindt het leuk als je een praatje komt maken. Het dorpje bestaat uit een onverharde weg van een paar honderd meter en een stuk of veertig vrijstaande huizen. Iedereen heeft een soort veranda zodat ze een zitje in de schaduw hebben. De inrichting is simpel, een eettafel, een bank, een keukentje en soms een televisie maar meestal een ghettoblaster. De kinderen spelen in de zee en zijn vrolijk. Dit dorpje leeft vooral van een cruisescheepje dat hier eens in de drie weken komt. Ze maken houtsculpturen en figuren uit koebotten aan een ketting. Wij hebben een fles whiskey geruild voor een Tiki (een mensfiguurtje uit hout gesneden). Die man wist niet hoe snel hij de fles in een doos moest verstoppen.... Later bleek dat sterke drank verboden is in dit dorpje, oeps, niet zo handig dus. Voortaan wat beter kijken naar wat ze in het winkeltje verkopen als maatstaf. Elke dag werd er geoefend met dansen, want donderdag was er een bruiloft. Zo ook dinsdagavond. Er was nog een groot jacht aangekomen met 30 jongeren er op en het werd een heel feestje. Joost had even genoeg van het dansen dus ben ik alleen gegaan en ik werd ook de dansvloer opgetrokken. Probeer maar eens een dansje dat je nog nooit eerder hebt gedaan en waarbij je heel snel met je heupen moet draaien en tegelijk je armen langzaam moet bewegen meteen na te doen.... gelukkig deden we 'm daarna nog een keer en dat ging al beter. De dagen erop kreeg ik steeds reacties van vrouwen dat ze vonden dat ik het goed had gedaan en Joost maar verbaasd kijken ;-). Al was er wind, we zijn tot donderdag gebleven om naar de bruiloft te kijken. We waren mooi op tijd om het bruidspaar de kerk uit te zien komen, een mooi gezicht en perfecte lokatie met de zee op de achtergrond. Terwijl het bruidspaar at met de familie werden de dansjes opgevoerd. Ondertussen werd er limonade en cake uitgedeeld en even later werden we zelfs uitgenodigd om wat te eten. Dat durfden we eerst niet zo goed maar toen ze het ons voor de derde keer vroegen toch gedaan en het was heerlijk. Banaan in kokossaus, kip, wahoo (soort vis), rijst, van alles was er. Na bedankt te hebben zijn we terug gegaan naar de boot om te vertrekken. Dit keer was het zowel emotioneel als fysiek erg moeilijk. We hebben hier zo'n leuke tijd gehad en helemaal geen zin om weer een paar dagen op zee te zijn. Eindelijk waren we zo ver maar toen wilde het anker niet meer omhoog komen. De ketting bleek zich zelf in de knoop te hebben gemaakt om een stuk dood koraal op dertien meter diepte. Een jongen uit het dorp kwam ons helpen, die pakte de ketting en 'klom' daaraan naar beneden zonder te klaren maar wel heel snel. Lukte helaas niet. Martin van Dingo kwam ook helpen en keek onder water hoe ik het beste met de boot kon varen om de ketting los te krijgen. Lukte ook niet. Uiteindelijk lukte het Joost om zo diep te duiken en in een paar keer de ketting los te maken. Gelukt! We waren los en zeilden weg met de ondergaande zon op de mooie bergen van Tahuata, op weg naar Raroia, een atol van de Tuamotu's.

Weer op zee Weer op zee
reageer!
Ilse, 5/8/2007, 15:00

Tahuata
» exacte locatie
Print dit verhaaltje We liggen nog steeds in dezelfde leuke baai op het eiland Tauata. De bodem is van zand zodat je vanaf de boot zo kunt zien of je anker goed is ingegraven. Het water krijgt er ook een mooie blauwe kleur van en we hebben al een paar roggen gespot. Joost vraagt zich dan meteen af of die lekker zijn op de BBQ ;-). Een Belg hier had dat eens gedaan maar zo'n rog is toch nog wel erg groot en dikker dan je verwacht. We hebben flink wat kokosnoten naar de boot toe gesleept. Het is nog best lastig om de noot er uit de hakken. Makkelijker is om van een jonge kokosnoot een stukje af te hakken en dan het kokoswater op te drinken, erg lekker! Dingo ging gisteren naar het dorpje varen, 2 mijl verderop en wij, Geza en Eva (van Rotor) mochten mee. Daar in het winkeltje hebben we een megahomp vlees gekocht, het gaat vanaf 1,5 kilo. Dat is toch wel wat makkelijker dan een rog speren... Terug in ons baaitje gingen we 's middags met z'n allen naar het strand en hebben we een vuur gemaakt om op te BBQ'en. Oude palmbladeren braken we in stukken. Paar kokosnoten in het vuur, roosters er op et voila! Iedereen had wat gemaakt en het was heerlijk. We hebben voor de komende tijd weer genoeg vlees gegeten.

Tahuata Tahuata
reageer!
Ilse, 30/7/2007, 05:00

Self-supporting
» exacte locatie
Print dit verhaaltje Op Hiva Oa, het hoofdeiland van de Marquesas, hebben we geprobeerd inkopen te doen voor de komende weken tot aan Tahiti. Maar echt heel goed lukte dit niet. Speciale artikelen zijn absurd duur (bekertje creme fraiche 7 euro), gewone artikelen zijn gewoon duur (12 eieren 4 euro, 1 kilo tomaten 4 euro) en alleen de basisdingen zoals bloem en pasta zijn te krijgen voor een normale prijs. Fruit is nergens te koop en bijna alle groenten zijn uit de koeling. Nu liggen we in een afgelegen baai op weer een ander eiland met uitzicht op een mooi strand. We proberen zo veel mogelijk self-supporting te zijn met de spullen die we hebben. Zo maken we zelf yoghurt van melkpoeder en kunnen we een leuke aardappelsnack frituren. Vandaag zijn we aan de kant geweest om te kijken wat de natuur ons allemaal te bieden heeft. De score tot nu toe is een oneindige hoeveelheid citroenen en ook wat kokosnoten. Vanmiddag kwam Martin van Dingo met het nieuws dat er ook bonen op het eiland groeien, maar het was onbekend of deze eetbaar zijn. Dat leek me een mooie gelegenheid voor het SAS handboek waar een methode in staat om onbekende planten te testen. Dus dat heb ik met Martin maar eens gedaan. Eerst een beetje boon op de lippen. Er gebeurde niets. Daarna iets in de mondhoek, op de tong, onder de tong, kauwen en tenslotte doorslikken. Leek allemaal vrij veilig. Om het een echt overtuigende test te maken hebben we meteen maar wat meer bonen doorgeslikt. Toen ik daarna nog wat bladerde in het handboek kwam ik ineens de uitzondering voor bonen tegen. Oh oh. Deze was "schadelijk" indien niet gekookt. We hadden de bonen niet gekookt en het plaatje kwam eigenlijk best goed overeen. Hmmm... niet zo fijn. We zijn toen maar naar de kant gegaan om de vorm van het blad te controleren. En gelukkig, het was een andere boon. Dus nu deze goedgekeurd zijn kunnen we er eens mee gaan koken. Ik begin zelfs al na te denken over het vangen van een dier. Een kip bijvoorbeeld. Maar die lijken op dit eiland niet echt rond te lopen. Waar we behoefte aan hebben op dit moment zijn leuke recepten met basisingredienten. Weet er iemand iets? We zouden er erg blij mee zijn. Ze kunnen gestuurd worden via de "reageer" knop onder dit bericht. Zonder foto en met niet al te veel tekst, want het downloaden is langzaam op de Marquesas. We zoeken nog naar recepten voor pudding, koekjes, pretzel, witte kaas uit yoghurt, andere snacks en leuk avondeten. Een aantal ingredienten die we hebben: melkpoeder, bloem, maizena, water, olie, boter, suiker, ei, bakpoeder, cacao, banaan, citroen, kokosnoot, kruiden zoals peper en kerrie, zout, azijn, koffie, gist, aardappel, ui, knoflook, vanille, ketjap, bouillon.
reageer!
Joost, 27/7/2007, 09:00

Hiva Oa
» exacte locatie
Print dit verhaaltje We zijn nog steeds heel enthousiast over de Marquesas. Het is de combinatie van fantastische natuur (dit zijn de mooiste eilanden die we ooit hebben gezien) en vriendelijke mensen die het zo leuk maakt hier te zijn. Er heerst geen toeristische sfeer zoals op zoveel andere mooie plekken, want hier komen nauwelijks toeristen. Wij hebben er eigenlijk nog geen gezien behalve de mensen van de andere zes boten die hier in de baai liggen. Dat maakt ook dat het liften erg goed werkt. Je hebt geen taxi of bus nodig. Iedereen rijdt in een auto met laadbak en als je je duim opsteekt krijg je altijd een lift. Tot afgelopen vrijdag zijn we op Fatu Hiva gebleven waar ik vooral bezig ben geweest met vissen. Er was zo weinig te koop dat vissen serieus interessant werd als voedselvoorziening. Maar het was niet zo makkelijk. Eerst met wat brood en fruit geprobeerd, maar de vissen schenen niet vegetarisch te zijn. Later heb ik van iemand een speargun geleend. Dat is een apparaat waarmee je al snorkelend onder water een metalen speer kan afvuren die je op spanning brengt met een dik stuk rubber. Aan de speer zitten wat tanden en daarmee kun je een vis schieten. Leuke hobby, maar echt grote vissen zag ik niet zwemmen. Toen maar een kleintje geschoten als aas aan de haak voor misschien een grotere. Overigens moet je als je een vis hebt zo snel mogelijk het bijbootje in gaan, want er kunnen heel snel haaien op af komen. Ik heb dat ook braaf gedaan, want in onze baai was al een hammerhead haai gezien. 's Nachts met dat visje naast de boot wat succes gehad in de vorm van bruut afgerukt vistuig, maar niks aan boord gehaald. Daarna wilde het helemaal niet meer lukken. Ik kreeg zelfs nog een stuk geitenlong van de buurman. "Very bloody, success guarantueed." Maar niet bij ons. Vrijdag hebben we de hele dag gezeild richting het volgende eiland Hiva Oa. Hier hebben we enthousiast gewinkeld in de supermarkt. Baguette met kaas was de hoofdattractie. Verder een modderige wandeling gemaakt naar een steen met tekening van oude stammen. Niet heel spectaculair, maar wat wel erg leuk was waren de bananenbomen langs het pad. Ik wilde toch eigenlijk wel zo'n tros eraf halen en meenemen voor de komende week. Een complete tros heeft zo'n vijftig bananen, dus dat schiet lekker op. Maar ze hangen behoorlijk hoog. Eerst geprobeerd Ilse op te tillen, daarna Ilse mij, maar we konden er niet bij. Toen ben ik in de boom geklommen. De stam is glad, maar met armen en benen eromheen geklemd gaat het net om stukje bij beetje omhoog te schuiven. Helemaal bovenin zat de tros vast. Ik boog hem een stuk opzij en hij begon langzaam af te breken. Daarna met mijn hele gewicht eraan gaan hangen en krak, hij was los. Alleen had ik toen geen armen meer vrij om de boom vast te houden, dus gleed ik met tros en al langs de stam naar beneden. Mijn kleren helemaal smerig, maar de bananen waren binnen. Daarna met een scherpe steen nog de overtollige stukken tak eraf gehakt om wat gewicht te besparen op de wandeling van nog een uur terug naar de boot. In dat thema heb ik ook een machette van vijftig centimeter gekocht. Leek me wel praktisch voor wilde vissen met harde hoofden. Even ter compensatie van deze Tarzanverhalen: we zijn vandaag naar het Paul Gauguin museum geweest om schilderijen te bekijken en een replica van zijn huis. Hij en ook Jacques Brel hebben hier op Hiva Oa gewoond. We hebben ze ontmoet op het kerkhof.

Hiva Oa
reageer!
Joost, 25/7/2007, 03:00

Frans-Polynesische klanken
» exacte locatie
Print dit verhaaltje Het uitzicht hier blijft mooi. De zon schijnt steeds anders tussen de wolken door waardoor je heel mooi licht hebt op de groene bergen. Heerlijk weertje hier, zonnig en elke dag regent het een paar keer, een minuutje en dan is het al klaar. We hebben het hier heel relaxed, juist omdat er weinig is. Er is alleen een heel klein winkeltje waar je ook geld kunt wisselen. Niet heel gunstig maar de enige manier om aan Polynesische franken te komen. Fruit verkopen ze niet maar we hebben onze cheapo sigaretten kunnen ruilen voor een megatros bananen, wat citroenen en 3 pompelmoezen. Dat zijn zoete grapefruits ter grootte van een voetbal. De sigaretten waren namelijk op het hele eiland uitverkocht, dus ons pakje was ineens erg waardevol. De mensen zijn heel vriendelijk en begroeten je altijd. 14 Juli is een Franse feestdag en dat werd hier gevierd met dansoptredens. Drie avonden achter elkaar hebben we bewonderend gekeken naar hoe snel de dames met hun heupen draaien en de mannen hun knieen bewegen. Dit gecombineerd met Hawai-achtige armbewegingen en een supergoede drumband als begeleiding. De mannen hadden ook een eigen dans, zag er erg stoer uit! Echt zo'n dans die je wel eens in de film ziet als ze rond het kampvuur dansen en je hoopt dat het geen kannibalen zijn. Overigens waren er hier vroeger wel kannibalen! Ze hadden zich ook mooi aangekleed, de mannen met grasrokjes en de dames in mooie zwierrokken en bloemen om hun nek, in hun haar en een bloem achter hun oor. Dat laatste zie je wel vaker, ook overdag. Verder hebben we een paar kleine klusjes gedaan, mooi gesnorkeld en kletsen we bij met de andere boten. Vandaag zijn we naar de waterval gewandeld. We stelden het steeds uit omdat er veel muggen zouden zijn die je kunnen besmetten met knokkelkoorts. Niet gevaarlijk maar je bent er wel twee weken ziek van. Vanmorgen had ik zoiets van, nu wil ik er toch wel erg graag heen, zeker omdat ik al heel lang onder een waterval wil zwemmen. Dus lange broek, shirt met mouwen aan en insmeren met antimuggenmelk met deet. Na een uurtje wandelen over een modderig pad, een riviertje overgestoken via stenen en een smal rotserig paadje kwamen we aan bij de dertig meter hoge waterval, mooi mooi mooi. We hadden het aardig warm gekregen dus extra lekker om in het water te duiken. Wat heerlijk om na al dat zout weer eens in zoet water te zwemmen.

Frans-Polynesische klanken
reageer!
Ilse, 17/7/2007, 06:00

We zijn er!
» exacte locatie
Print dit verhaaltje Na precies vier weken op zee liggen we nu heerlijk achter ons ankertje. Bij zonsopkomst maakte Joost me wakker en was het eiland heel dichtbij, we moesten er alleen nog omheen varen. Deze aankomst staat met stip op nummer een! Wat supermooi die hoge steile rotsen. En groen, heel groen na vier weken blauw. Terwijl ik het borglijntje van het anker losmaakte werden we begroet door een stuk of vijf dolfijnen. Ze vinden het leuk om voor de boegspriet te zwemmen dus ik zat eerste rangs! Hoekje om en daar zagen we een groepje zeilboten liggen tussen de bergen. Er liggen maar acht andere boten waarvan we de helft kennen. Leuk aankomen zo, we hebben even een rondje gevaren om de dieptes te bekijken en werden meteen door iedereen begroet. Dingo nodigde ons uit voor ontbijt, een gezellig weerzien. De champagne hadden we al koud staan dus getoast op dat we de langste oversteek achter de rug hebben. En nu ga ik buiten verder genieten van ons nieuwe uitzicht!

We zijn er!
reageer!
Ilse, 12/7/2007, 20:00

 footer