Laatste keer
Joost en llse, 7/10/2010, 20:41
Daar zijn we dan weer voor de allerlaatste keer. Verhaaltje nummer
305. Vandaag zijn we precies twee maanden terug in Nederland, maar ons
leven op de boot lijkt al veel langer geleden. We zijn vooral erg druk
geweest met het op poten zetten van een normaal leven zoals iedereen.
We wisten niet hoe lang dat zou gaan duren, maar gelukkig viel dat
allemaal behoorlijk mee. Ik had al vrij snel een baan gevonden bij
MeteoConsult waar ik mag werken aan de ontwikkeling van software om
optimale routes voor vrachtschepen te berekenen. Een leuk onderwerp
voor mij dus. Ilse valt zo nu en dan een dagje in voor de klas en is
druk met Siebe en zwanger zijn. In eerste instantie woonden we bij
mijn ouders in huis, maar sinds afgelopen weekend wonen we weer op
onszelf. De hoeveelheid ruimte in een huis is geweldig en Siebe kan
heerlijk spelen. Wat dat betreft had het bootavontuur voor ons wel
lang genoeg geduurd. Maar de stroom van energie die zo'n huis opslurpt
blijft verbazen. Met alle apparatuur en lampen verbruik je in een dag
aan elektriciteit waar we op de boot twee hele weken mee deden! Wat ik
wel wennen vind is dat het anker behoorlijk vast ligt. Werk waar je
dag in dag uit heen gaat en een huis dat nooit van plaats gaat
veranderen. Maar dat is als we binnenkort een compleet gezin zijn
helemaal niet zo verkeerd. Het is niet erg dat het niveau van avontuur
wat lager komt te liggen, want er valt nog genoeg na te genieten van
de laatste vier jaar. Wij allebei denken dagelijks terug aan allerlei
geweldige situaties die we hebben meegemaakt en worden daar helemaal
vrolijk van. Het was af en toe echt onwerkelijk mooi. Niet dat het
altijd makkelijk was. Vooral de tweede helft met Siebe erbij heeft
heel wat gepieker opgeleverd en ik weet ook niet of ik deze manier van
zeilen met kleine kinderen echt aan anderen zou willen aanbevelen.
Maar als je dan weer eens ergens aanmeert en de zon opnieuw heerlijk
schijnt, dan geeft dat zoveel voldoening dat het het toch weer waard
was. Makkelijker is niet altijd leuker.
De komende tijd denk ik dat we rustig voortkabbelen. In februari wordt
ons tweede kindje geboren en als men het goed heeft gezien dan wordt
het een meisje. We hoeven ons dus zeker niet te vervelen. Maar waar ik
wel heel benieuwd naar ben is hoe de situatie is over een jaar of
vijf. Zouden we nog steeds aan het voortkabbelen zijn in een
nieuwbouwwijk? Of zou een volgend uitdagend project op waarschijnlijk
een heel ander gebied vorm aan het krijgen zijn?
Tot slot willen we jullie lezers bedanken voor alle reakties die we
onderweg hebben ontvangen. Het was voor ons erg leuk om te horen dat
onze verhaaltjes gelezen werden en het leek door zo'n berichtje ook
alsof we even iets minder ver van huis waren. Dan ben ik nu bijna
aangekomen bij de laatste zin van het laatste verhaaltje. In de
laatste zin ga ik zetten wat wij denken dat uiteindelijk het meest
leerzame van deze reis zal blijken voor de rest van ons leven. Mooie
landen, mooie mensen, het is allemaal fantastisch, maar wat steek je
er nou echt van op...?
Wie niet waagt, die niet wint.