Ik had nog zo gezegd geen bommetje
Joost, 17/6/2010, 15:52
Joost, 17/6/2010, 15:52
De laatste twee dagen hebben we heel hard doorgezeild. Door een lagedrukgebied dat langskwam kregen we oostenwind waarmee we vanaf Sardinie zo naar de westkant van Corsica zijn gevlogen. Nu zijn we ineens al op weg naar het vasteland van Frankrijk.
Het is donker buiten. De maan is al weer onder, maar er is nog aardig wat licht van de vele sterren. Rondom ons zijn wat onweerswolken die af en toe een flits laten zien. Vanochtend was de zee aardig ruw. Een overblijfsel van dat lagedrukgebied. Maar nu is alles weer rustig. Wind is er maar weinig. Het zeil staat wel, maar de motor is ook aan. Binnen in de floephoek ligt Siebe heerlijk ontspannen in zijn slaapzakje te slapen. Ilse ligt naast hem, ook heerlijk te slapen. Ik heb net koffie voor mezelf gezet en buiten opgedronken. Dit is onze laatste nacht op zee. We zijn ik weet niet hoeveel nachten op zee geweest tijdens deze reis en nu is het ineens de laatste. De eerste mijlpaal in het afsluiten van de reis. Het is vreemd te bedenken dat onze levensstijl van de afgelopen vier jaar binnenkort gaat worden ingeruild voor huisje-boompje-beestje in Nederland. We kijken echt uit naar de gemakken en ruimte van een huis en het dichtbij hebben van familie en vrienden. Maar er is ook enige onzekerheid. Tijdens deze reis rolden we van de ene in de andere situatie. Soms makkelijk, soms moeilijk, maar altijd afwissselend. Gaat ons toekomstige leven net zo interessant worden?
De volgende middag hebben we onze bestemming, het eiland Porquerolle, in zicht. Vannacht gingen we maar langzaam, maar we schieten nu lekker op met stroom mee. Dan vliegt er een helicopter laag over. Even later hangt hij boven ons, een kartonnetje ophoudend met daarop 'VHF 16'. Het blijkt de Franse marine te zijn. Via de marifoon krijgen we te horen dat we in een gevaarlijk gebied varen. We moeten onze koers wijzigen naar pal zuid en wachten op instructies. We hebben er geen zin in, maar gehoorzamen uiteraard braaf. Na twintig minuten horen we ineens 'poef' buiten. Aan de horizon een kromme sliert rook. Typisch Frankrijk, even een raketje testen. We worden weer opgeroepen en mogen onze oude koers hervatten.
Het is donker buiten. De maan is al weer onder, maar er is nog aardig wat licht van de vele sterren. Rondom ons zijn wat onweerswolken die af en toe een flits laten zien. Vanochtend was de zee aardig ruw. Een overblijfsel van dat lagedrukgebied. Maar nu is alles weer rustig. Wind is er maar weinig. Het zeil staat wel, maar de motor is ook aan. Binnen in de floephoek ligt Siebe heerlijk ontspannen in zijn slaapzakje te slapen. Ilse ligt naast hem, ook heerlijk te slapen. Ik heb net koffie voor mezelf gezet en buiten opgedronken. Dit is onze laatste nacht op zee. We zijn ik weet niet hoeveel nachten op zee geweest tijdens deze reis en nu is het ineens de laatste. De eerste mijlpaal in het afsluiten van de reis. Het is vreemd te bedenken dat onze levensstijl van de afgelopen vier jaar binnenkort gaat worden ingeruild voor huisje-boompje-beestje in Nederland. We kijken echt uit naar de gemakken en ruimte van een huis en het dichtbij hebben van familie en vrienden. Maar er is ook enige onzekerheid. Tijdens deze reis rolden we van de ene in de andere situatie. Soms makkelijk, soms moeilijk, maar altijd afwissselend. Gaat ons toekomstige leven net zo interessant worden?
De volgende middag hebben we onze bestemming, het eiland Porquerolle, in zicht. Vannacht gingen we maar langzaam, maar we schieten nu lekker op met stroom mee. Dan vliegt er een helicopter laag over. Even later hangt hij boven ons, een kartonnetje ophoudend met daarop 'VHF 16'. Het blijkt de Franse marine te zijn. Via de marifoon krijgen we te horen dat we in een gevaarlijk gebied varen. We moeten onze koers wijzigen naar pal zuid en wachten op instructies. We hebben er geen zin in, maar gehoorzamen uiteraard braaf. Na twintig minuten horen we ineens 'poef' buiten. Aan de horizon een kromme sliert rook. Typisch Frankrijk, even een raketje testen. We worden weer opgeroepen en mogen onze oude koers hervatten.