Hoezo gevaarlijk?
Joost, 25/2/2010, 20:00
Joost, 25/2/2010, 20:00
De volgende uitspraak heb ik tientallen malen gehoord van medezeilers:
De kans is groter dat je thuis een auto-ongeluk krijgt, dan dat je
hier door piraten ontvoerd wordt. Eergisteren hebben we een auto
gehuurd om de omgeving te verkennen en sindsdien verrmoed ik dat deze
uitspraak daadwerkelijk waar kan zijn. Dit gebied is een grote, dorre
woestijn doorsneden door brede, weinig gebruikte wegen waar kamelen
langs grazen. Het landschap doet me het meest denken aan de beelden
die we van Irak op televisie te zien krijgen, maar dan zonder het
oorlogsgeweld. Autorijden hier is niet moeilijk. In ieder geval een
heel stuk eenvoudiger dan de avonturen in de Thaise verkeerschaos een
paar weken geleden. Ik was daarom ook zeer verbaasd toen iemand op de
uiterste linkerbaan van een rotonde ineens besloot toch af te slaan en
zo de zijkant van onze auto inreed. We hadden een redelijke snelheid,
maar toch was de klap vrij beschaafd en niemand raakte gewond. De
schade daarentegen was aanzienlijk. Alle panelen aan de linkerkant van
onze auto waren gedeukt en gekrast.
De andere bestuurder was een Omani in een groene jurk die in het Arabisch tegen mij begon te praten. Daar begreep ik natuurlijk niets van. Ik had gelukkig mijn telefoon bij me en kon Mohammed bellen. Mohammed is degene die hier in de haven alles voor de jachten verzorgd. Hij loopt zelf in een witte jurk. Na een klein half uurtje was hij er om de zaak af te handelen. De procedure liep alsvolgt. Eerst gaven ze elkaar vriendelijk een hand en een klopje op de schouders. Daarna praten ze over de situatie. Toen begon Mohammed de ander uit te lachen omdat duidelijk was dat hij fout zat. Daarna gingen ze tegen elkaar schreeuwen en werd de politie erbij gehaald. Met de politie erbij werd er nog meer geschreeuwd. Overigens werd mij als bestuurder geen enkele vraag gesteld. Na een tijdje was het ook de politie duidelijk wie schuldig was en reden we met ons allen achter elkaar aan naar de garage. Daar werd afgesproken welke schade gerepareerd zou gaan worden. De politie bleef ook hier bij om te zorgen dat er geen nieuw conflict ontstond. De kosten van het geheel kwamen op ongeveer 60 euro. Nou, ik weet zeker dat deze reparatie in Nederland het tienvoudige zou hebben gekost. Toen bleek dat de bestuurder van de andere auto geen geld had. Uiteindelijk heeft Mohammed toen slechts 40 euro van hem gevraagd en de rest er zelf bijgelegd. Het gebeuren eindigde met dat ze elkaar een kusje op de wang gaven en vertrokken.
Dat was wel even spectaculair, maar verder is hier niet veel te beleven. Niet dat dat uitmaakt, want ik ben ineens erg druk geworden. Het convooi dat ik al sinds Thailand bij elkaar heb verzameld begint langzaam te arriveren in Salalah. Elf van de negentien boten zijn nu binnen. Het enige probleem is dat de convooiguru die ik geregeld had vast zit met tegenwind in de Rode Zee en het niet meer gaat redden om hier op tijd te zijn. Gevolg is dat ik nu ineens convooileider van de hele groep ben geworden. Deze reis begint vreemde vormen aan te nemen...
De andere bestuurder was een Omani in een groene jurk die in het Arabisch tegen mij begon te praten. Daar begreep ik natuurlijk niets van. Ik had gelukkig mijn telefoon bij me en kon Mohammed bellen. Mohammed is degene die hier in de haven alles voor de jachten verzorgd. Hij loopt zelf in een witte jurk. Na een klein half uurtje was hij er om de zaak af te handelen. De procedure liep alsvolgt. Eerst gaven ze elkaar vriendelijk een hand en een klopje op de schouders. Daarna praten ze over de situatie. Toen begon Mohammed de ander uit te lachen omdat duidelijk was dat hij fout zat. Daarna gingen ze tegen elkaar schreeuwen en werd de politie erbij gehaald. Met de politie erbij werd er nog meer geschreeuwd. Overigens werd mij als bestuurder geen enkele vraag gesteld. Na een tijdje was het ook de politie duidelijk wie schuldig was en reden we met ons allen achter elkaar aan naar de garage. Daar werd afgesproken welke schade gerepareerd zou gaan worden. De politie bleef ook hier bij om te zorgen dat er geen nieuw conflict ontstond. De kosten van het geheel kwamen op ongeveer 60 euro. Nou, ik weet zeker dat deze reparatie in Nederland het tienvoudige zou hebben gekost. Toen bleek dat de bestuurder van de andere auto geen geld had. Uiteindelijk heeft Mohammed toen slechts 40 euro van hem gevraagd en de rest er zelf bijgelegd. Het gebeuren eindigde met dat ze elkaar een kusje op de wang gaven en vertrokken.
Dat was wel even spectaculair, maar verder is hier niet veel te beleven. Niet dat dat uitmaakt, want ik ben ineens erg druk geworden. Het convooi dat ik al sinds Thailand bij elkaar heb verzameld begint langzaam te arriveren in Salalah. Elf van de negentien boten zijn nu binnen. Het enige probleem is dat de convooiguru die ik geregeld had vast zit met tegenwind in de Rode Zee en het niet meer gaat redden om hier op tijd te zijn. Gevolg is dat ik nu ineens convooileider van de hele groep ben geworden. Deze reis begint vreemde vormen aan te nemen...