Print dit verhaaltje

Salalah
Joost, 21/2/2010, 23:50

Met nog een klein etmaal voor de boeg is het een geruststelling om de kust van Oman in zicht te krijgen en tegelijkertijd een schip van de Omaanse marine achter ons langs te zien kruisen. De wind, die ons al een week lang zonder happeren over de Arabische Zee duwt, stopt op dat moment ook met waaien. We starten de motor en voeren het toerental fors op om voor het donker de volgende dag aan te kunnen komen. Dit is geen plek om rond te blijven dobberen onder het motto van sportief zeilen.

De volgende dag lopen we inderdaad vlak voor het donker de haven van Salalah binnen. Nadat het anker gevallen is, trekken we met een voldaan gevoel een koud biertje open. De eerste etappe zit er op. Misschien objectief gezien niet de meest riskante etappe, maar echt ontspannen is het niet om twee weken lang in je eentje rond te varen op een lap water waar je met heel veel pech een piraat kan tegenkomen.

De stad Salalah hebben we nog niet gezien. We zijn tot nu toe alleen op het haventerrein geweest. We liggen in een moderne containerhaven waar ze ergens in een hoekje een klein ankerplekje voor jachten hebben gemaakt. Een vreemde plek om met je boot te liggen, maar het is weer eens wat anders dan palmbomen en stranden. Om ons heen liggen een stuk of vijftien boten die zich allemaal voorbereiden op de tocht naar Aden door de zogenaamde 'Pirate Alley'.

Het hoofddoel op dit moment is om met een zo groot mogelijke groep in convooi naar Aden te varen. Ondertussen heb ik, sinds ik daar in Thailand mee gestart ben, ongeveer twintig boten verzameld die dit idee steunen. Het grootste deel daarvan is nu op zee en arriveert hier de komende week. Het is de bedoeling om over anderhalve week met de hele groep te vertrekken.