Print dit verhaaltje

En weg zijn ze...
Joost, 6/2/2010, 12:56

Afgelopen dinsdag heb ik Ilse en Siebe naar het vliegveld in Cochin gebracht van waar ze naar Nederland zijn gevlogen. We hebben het zelf allemaal zo bedacht en denken dat dit de beste oplossing voor ons is. We wilden immers niet voor onbepaalde tijd in Thailand liggen wachten tot we een koper voor de boot hadden gevonden en ook nog de wereldreis niet afmaken. Maar het afscheid was niet makkelijk. Ilse en ik hebben drieeneenhalf jaar op onze boot heel dicht bij elkaar gewoond en het laatste jaar ook nog met Siebe erbij. Nu gaan we elkaar ineens een dikke zes weken niet zien. Het was wel een sippe bedoening om op de boot terug te komen met overal spulletjes van Siebe en Ilse. Om ze niet al te veel te hoeven missen ben ik maar aan het klussen geslagen en heb wat langliggende probleempjes opgelost. Het is nu zaterdag en de nieuwe situatie is ondertussen een klein beetje gewend. We zijn vandaag ook uitgevaren richting Salalah in Oman. Een tocht van vergelijkbare lengte als die van Thailand naar India, ongeveer twee weken. Het leven onderweg op zee is wel drastisch vereenvoudigd zonder Siebe aan boord. Bovendien houden Erik en ik allebei niet van koken, dus dat houden we ook zo simpel mogelijk. We waren in Cochin te laat om vers vlees te kopen, dus dat scheelt weer bakken. Vandaag was het menu: gekookte aardappel, bloemkool en boontjes met barbequesaus nog uit Australie. Morgen wordt het menu iets luxer: gekookte aardappel, bloemkool, boontjes en spekjes. Ondertussen in Nederland heeft de familie een hoop plezier met Siebe. Fijn om te weten dat iedereen het daar naar zijn zin heeft.