Corruptie in Kupang
Joost, 22/8/2009, 09:38
Joost, 22/8/2009, 09:38
Na onze illegale stop in Nembrala zijn we naar Kupang gevaren om officieel in te klaren. Kupang staat bekend als de meest corrupte stad in Indonesie en je moet bereid zijn om links en rechts onduidelijke bedragen zonder bon te betalen. Men noemt dat "cigarette money" en op het moment is dat per instantie zo'n $10-$20. Er zijn vier instanties die bezocht moeten worden: quarantaine, immigratie, douane en havenmeester. De kantoren liggen ook nog eens een eind uit de stad en als de juiste persoon niet aanwezig is, dan wordt het een eindeloos durend project. Wie hier geen zin in heeft kan een zogenaamde agent inschakelen die al het werk en smeergeld regelt voor de vaste prijs van $250. Er is er maar eentje in Kupang en hij heet Napa. Wij vinden dat een behoorlijk bedrag dus ik ga proberen het zelfstandig te regelen.
Als eerste de quarantaine. Na een dag wachten ontmoet ik officier Abdullah in een cafe bij de boot. Hij vult het papierwerk razendsnel in. Dat is dan $20 zegt hij. Ik zeg dat ik niets wil betalen. Hij werpt tegen dat hij het mij voor dat geld makkelijk maakt en mijn boot niet gaat doorzoeken. Nou goed dan, we sluiten de deal op $10. Als extra service zal hij me wel even op zijn brommer naar immigratie brengen. Dat klinkt goed, dus ik stap achterop zijn brommer (uiteraard zonder helm, men zit hier zelfs met baby's los onder de arm op een brommer...). Alleen in plaats van naar immigratie te rijden brengt hij me naar het huis van Napa, de agent die $250 rekent. Wat is dit voor land? Ik zeg dat ik geen agent wil. Dat is prima en zonder te hoeven betalen brengt Napa me deze keer echt naar immigratie. Immigratie is snel klaar met onze paspoorten na het smeergeld te hebben afgedongen van $20 naar $10.
Vervolgens de douane. Ik ga deze keer met een minibusje dat vol zit met scholieren. Ze vinden het allemaal heel grappig dat ik geen woord Indonesisch spreek en beginnen aan me te plukken, foto's te maken en proberen me zoveel mogelijk te laten betalen voor de rit. Hmpf. Bij de douane kom ik terecht in het kantoor van douanebeambte Remi. Remi legt me uit dat ik een probleem heb. Ik moet een borgsom betalen voor de boot en krijg die terug bij het verlaten van het land. Hij laat me een enorm dik wetboek lezen (in Indonesisch) waar het verhaal over de borgsom beschreven staat. Voor onze boot komt dit op iets meer dan $10000. Ik zeg hem dat ik dat geld niet heb. Een half uur lang blijven we aan elkaar op een hele rustige manier onze situaties uitleggen. Uiteindelijk zegt hij dat de enige andere manier is om een agent te nemen. Napa dus. Hij zou dan garant staan voor het geld. Ik leg Remi uit dat ik geen $250 wil uitgeven voor dit doel, wetende dat andere havens in Indonesie deze achterhaalde wet helemaal niet toepassen. Bovendien is het duidelijk dat Remi een groot stuk van die $250 onder de tafel van Napa ontvangt. Dan stelt Remi voor om Napa te bellen en ook op kantoor te laten komen. Hij zal Napa dan wel zeggen dat hij een betere prijs met mij overeen moet komen. Ik krijg zijn telefoonnummer voor het geval ik er niet uitkom met Napa. Napa komt op kantoor, ze babbelen wat in het Indonesisch en dan is onze bijeenkomst afgelopen. Buiten vraagt Napa me hoeveel ik dan wil betalen. Ik zeg $50. Hij zal er over "denken" (vragen aan Remi of hij het daarvoor doet) en me daarna opbellen. De rest van de dag zal ik niets meer van hem horen.
Terug in de stad heeft Ilse contact gelegd met een Australier die hier aardig bekend is en hij geeft haar het nummer van ene Robin die goede contacten in de Indonesische regering heeft. Ik bel hem op en hij blijkt de goede persoon te zijn. Hij vraagt me om namen en telefoonnummers en zegt er direct mee aan de slag te gaan. De volgende ochtend om acht uur komt ineens de douane langs op onze boot. Ze zijn in drie minuten uitgekeken zonder ook maar iets te vragen, dat is positief. Napa is er ook en hij neemt mijn papieren mee om alles in orde te maken. Nog steeds geen prijs genoemd ("sssshh, ssshh, niet hier"
. Robin belt me later en zegt dat alles in orde komt als ik Napa $100 betaal. Aan het eind van de middag belt Napa dat alles klaar is. Ik ga naar hem toe en hij is tevreden met de $100. Ik eigenlijk niet, maar na vier dagen te hebben geprobeerd in te klaren ben ik blij dat we er eindelijk vanaf zijn. Terug naar de boot, anker omhoog en vlak na zonsondergang varen we weg van Kupang.
Als eerste de quarantaine. Na een dag wachten ontmoet ik officier Abdullah in een cafe bij de boot. Hij vult het papierwerk razendsnel in. Dat is dan $20 zegt hij. Ik zeg dat ik niets wil betalen. Hij werpt tegen dat hij het mij voor dat geld makkelijk maakt en mijn boot niet gaat doorzoeken. Nou goed dan, we sluiten de deal op $10. Als extra service zal hij me wel even op zijn brommer naar immigratie brengen. Dat klinkt goed, dus ik stap achterop zijn brommer (uiteraard zonder helm, men zit hier zelfs met baby's los onder de arm op een brommer...). Alleen in plaats van naar immigratie te rijden brengt hij me naar het huis van Napa, de agent die $250 rekent. Wat is dit voor land? Ik zeg dat ik geen agent wil. Dat is prima en zonder te hoeven betalen brengt Napa me deze keer echt naar immigratie. Immigratie is snel klaar met onze paspoorten na het smeergeld te hebben afgedongen van $20 naar $10.
Vervolgens de douane. Ik ga deze keer met een minibusje dat vol zit met scholieren. Ze vinden het allemaal heel grappig dat ik geen woord Indonesisch spreek en beginnen aan me te plukken, foto's te maken en proberen me zoveel mogelijk te laten betalen voor de rit. Hmpf. Bij de douane kom ik terecht in het kantoor van douanebeambte Remi. Remi legt me uit dat ik een probleem heb. Ik moet een borgsom betalen voor de boot en krijg die terug bij het verlaten van het land. Hij laat me een enorm dik wetboek lezen (in Indonesisch) waar het verhaal over de borgsom beschreven staat. Voor onze boot komt dit op iets meer dan $10000. Ik zeg hem dat ik dat geld niet heb. Een half uur lang blijven we aan elkaar op een hele rustige manier onze situaties uitleggen. Uiteindelijk zegt hij dat de enige andere manier is om een agent te nemen. Napa dus. Hij zou dan garant staan voor het geld. Ik leg Remi uit dat ik geen $250 wil uitgeven voor dit doel, wetende dat andere havens in Indonesie deze achterhaalde wet helemaal niet toepassen. Bovendien is het duidelijk dat Remi een groot stuk van die $250 onder de tafel van Napa ontvangt. Dan stelt Remi voor om Napa te bellen en ook op kantoor te laten komen. Hij zal Napa dan wel zeggen dat hij een betere prijs met mij overeen moet komen. Ik krijg zijn telefoonnummer voor het geval ik er niet uitkom met Napa. Napa komt op kantoor, ze babbelen wat in het Indonesisch en dan is onze bijeenkomst afgelopen. Buiten vraagt Napa me hoeveel ik dan wil betalen. Ik zeg $50. Hij zal er over "denken" (vragen aan Remi of hij het daarvoor doet) en me daarna opbellen. De rest van de dag zal ik niets meer van hem horen.
Terug in de stad heeft Ilse contact gelegd met een Australier die hier aardig bekend is en hij geeft haar het nummer van ene Robin die goede contacten in de Indonesische regering heeft. Ik bel hem op en hij blijkt de goede persoon te zijn. Hij vraagt me om namen en telefoonnummers en zegt er direct mee aan de slag te gaan. De volgende ochtend om acht uur komt ineens de douane langs op onze boot. Ze zijn in drie minuten uitgekeken zonder ook maar iets te vragen, dat is positief. Napa is er ook en hij neemt mijn papieren mee om alles in orde te maken. Nog steeds geen prijs genoemd ("sssshh, ssshh, niet hier"
. Robin belt me later en zegt dat alles in orde komt als ik Napa $100 betaal. Aan het eind van de middag belt Napa dat alles klaar is. Ik ga naar hem toe en hij is tevreden met de $100. Ik eigenlijk niet, maar na vier dagen te hebben geprobeerd in te klaren ben ik blij dat we er eindelijk vanaf zijn. Terug naar de boot, anker omhoog en vlak na zonsondergang varen we weg van Kupang.