Krokodillen
Joost, 8/7/2009, 02:08
Joost, 8/7/2009, 02:08
Die krokodillen houden ons in ons hoofd wel bezig hier. Dat je niet
moet gaan zwemmen is logisch en ook niet zo'n probleem. Alleen als je
ook je bootje niet meer in en uit kan stappen bij de kant dan wordt
het toch lastig. Het schijnt namelijk dat krokodillen nog wel eens
mensen pakken die vlak bij de waterkant staan. Maar gelukkig hebben we
ondertussen wat nuances geleerd van de lokale bevolking die het
probleem beter beheersbaar maken.
Het is acht uur 's ochtends als we het noordelijkste puntje van het Australische vasteland bereiken. Een mooie mijlpaal vinden we na de 2700 kilometer die we vanaf Brisbane naar het noorden hebben gevaren. Wat erg grappig is na zo'n tijd in de wildernis te hebben gezeild is dat er ineens een stuk of twintig toeristen op die noordpunt staan te koekeloeren. We varen de punt om en gooien direct daarachter ons anker uit bij een prachtig mooi strand. Het zou wel leuk zijn om even naar de kant te gaan, maar wat nou als er een krokodil bij het strand ligt? Van de andere kant, het water is heel erg ondiep voor een heel lang stuk en glashelder. We concluderen dat we daardoor zo'n beest toch van mijlenver moeten kunnen zien aankomen en besluiten het maar eens te gaan proberen.
Geen krokodil te bekennen, maar als we het strand oplopen en daar een krokodil-waarschuwingsbord zien, dan vragen we ons toch af of dit nou wel de bedoeling is. Er zit een aboriginal man op het strand die ons wel een kenner lijkt. Hij kent de omgeving inderdaad goed en zegt dat de krokodillen een stukje verderop bij de rotsen zitten, maar dat ze nooit bij dit strand komen. Dat valt dus mee. Maar desondanks zitten we wel vliegensvlug in de bijboot als we terug naar de boot gaan.
We hebben ook geen idee hoe die beesten er eigenlijk uit zien in het water en hoe ze precies te werk gaan. Iemand anders vertelt ons dat ze eruit zien als drijvende boomstammen. Voor je je bijboot ingaat moet je dus even goed kijken of er geen boomstammen in de buurt drijven. Ik vraag nog of ze niet onder water liggen te wachten tot je vlak bij het water bent en ze dan ineens aanvallen, maar dat schijnt toch niet erg gebruikelijk te zijn. Men is er hier niet zo erg van onder de indruk lijkt het.
De volgende dag zeilen we door naar Thursday Island. Als we er bijna zijn zie ik ineens een boomstam naast de boot die tegen de stroom in drijft en ineens onder water duikt. Spannend, zou dat er eentje zijn? Ilse en ik blijven naar het water turen tot we er zijn. We zien nog twee vreemde plonzen, maar geen echte boomstammen meer.
Maar de volgende ochtend op de ankerplek ligt er eentje hoor. Gewoon op de kant, tweehonderd meter van de boot. En het is een forse ook, zeker langer dan ikzelf ben. Daar wil ik toch eigenlijk wel een foto van hebben. We hebben sinds Brisbane een camera met een goede zoomlens, maar dat bootje wiebelt toch teveel. Ik probeer steeds iets dichterbij te komen, maar als ik op zo'n dertig meter afstand ben tilt hij zijn hoofd op, kijkt naar mij, zet vier stappen en glijdt zo weg onder water. Niets meer van te zien. Geen boomstam. Hmmm.... interessant... ik ga maar snel terug naar de boot.
Op dit eiland is er gelukkig een drijvende steiger waar we de bijboot aan kunnen aanleggen als we de kant op willen, dus we hebben hier even geen krokodillenangst. Alhoewel, het schijnt ook wel eens voor te komen dat ze een bootje aanvallen omdat ze er een soortgenoot in zien. Nouja, dat is vast een uitzondering zullen we maar denken...
Het is acht uur 's ochtends als we het noordelijkste puntje van het Australische vasteland bereiken. Een mooie mijlpaal vinden we na de 2700 kilometer die we vanaf Brisbane naar het noorden hebben gevaren. Wat erg grappig is na zo'n tijd in de wildernis te hebben gezeild is dat er ineens een stuk of twintig toeristen op die noordpunt staan te koekeloeren. We varen de punt om en gooien direct daarachter ons anker uit bij een prachtig mooi strand. Het zou wel leuk zijn om even naar de kant te gaan, maar wat nou als er een krokodil bij het strand ligt? Van de andere kant, het water is heel erg ondiep voor een heel lang stuk en glashelder. We concluderen dat we daardoor zo'n beest toch van mijlenver moeten kunnen zien aankomen en besluiten het maar eens te gaan proberen.
Geen krokodil te bekennen, maar als we het strand oplopen en daar een krokodil-waarschuwingsbord zien, dan vragen we ons toch af of dit nou wel de bedoeling is. Er zit een aboriginal man op het strand die ons wel een kenner lijkt. Hij kent de omgeving inderdaad goed en zegt dat de krokodillen een stukje verderop bij de rotsen zitten, maar dat ze nooit bij dit strand komen. Dat valt dus mee. Maar desondanks zitten we wel vliegensvlug in de bijboot als we terug naar de boot gaan.
We hebben ook geen idee hoe die beesten er eigenlijk uit zien in het water en hoe ze precies te werk gaan. Iemand anders vertelt ons dat ze eruit zien als drijvende boomstammen. Voor je je bijboot ingaat moet je dus even goed kijken of er geen boomstammen in de buurt drijven. Ik vraag nog of ze niet onder water liggen te wachten tot je vlak bij het water bent en ze dan ineens aanvallen, maar dat schijnt toch niet erg gebruikelijk te zijn. Men is er hier niet zo erg van onder de indruk lijkt het.
De volgende dag zeilen we door naar Thursday Island. Als we er bijna zijn zie ik ineens een boomstam naast de boot die tegen de stroom in drijft en ineens onder water duikt. Spannend, zou dat er eentje zijn? Ilse en ik blijven naar het water turen tot we er zijn. We zien nog twee vreemde plonzen, maar geen echte boomstammen meer.
Maar de volgende ochtend op de ankerplek ligt er eentje hoor. Gewoon op de kant, tweehonderd meter van de boot. En het is een forse ook, zeker langer dan ikzelf ben. Daar wil ik toch eigenlijk wel een foto van hebben. We hebben sinds Brisbane een camera met een goede zoomlens, maar dat bootje wiebelt toch teveel. Ik probeer steeds iets dichterbij te komen, maar als ik op zo'n dertig meter afstand ben tilt hij zijn hoofd op, kijkt naar mij, zet vier stappen en glijdt zo weg onder water. Niets meer van te zien. Geen boomstam. Hmmm.... interessant... ik ga maar snel terug naar de boot.
Op dit eiland is er gelukkig een drijvende steiger waar we de bijboot aan kunnen aanleggen als we de kant op willen, dus we hebben hier even geen krokodillenangst. Alhoewel, het schijnt ook wel eens voor te komen dat ze een bootje aanvallen omdat ze er een soortgenoot in zien. Nouja, dat is vast een uitzondering zullen we maar denken...