Afscheid van Brisbane
Ilse, 28/5/2009, 06:00
Ilse, 28/5/2009, 06:00
Tweede dag op zee. Zo zeeziek ben ik nog nooit geweest. Niks houd ik binnen, zelfs geen water. Ik kan alleen nog maar op mijn rug liggen en het liefst slapend. Maar er is ook nog een klein schatje dat mijn aandacht nodig heeft. Siebe heeft nergens last van en speelt gezellig naast me op bed en af en toe lukt het me om een liedje voor hem te zingen terwijl Joost de wacht houdt.
Het water stroomt hard de rivier af. Gelukkig krijgen we hulp van buren met bijbootjes en door een lang touw aan een andere boot vast te knopen weten we ons los te krijgen uit te palen zonder wat te raken. Dat gaat wel lekker snel zo met stroom mee! Net de eerste bocht om besef ik me dat we nu echt weg zijn uit Brisbane. Ik voel tranen over m'n wangen lopen. We hebben het zo fijn gehad hier! Veel leuke mensen leren kennen. En Brisbane blijft voor altijd wat speciaals houden omdat Siebe hier geboren is. Een collega van Joost probeert ons uit te zwaaien maar is steeds net te laat en ziet ons net een bocht omvaren. Vriendin Henriette pakt het slimmer aan en haar lukt het zelfs ons op twee plekken uit te zwaaien! Na een paar uurtjes laten we het anker vallen achter 'Mud Island' onder een prachtige regenboog. Harde wind maar ondanks dat liggen we goed. De volgende dag kunnen we weer profiteren van de stroming en zeilen we tussen de tonnen door de Moreton Bay uit.
We zijn weer op zee! Er staat een deining van bijna drie meter en golven van twee meter. Langzaam voel ik me steeds slechter. Joost voelt zich ook niet helemaal goed. Dit zijn we niet meer gewend na negen maanden stil liggen. M'n nachtwacht weet ik nog vol te houden maar daarna ben ik volledig lam. We nemen voor het eerst pilletjes tegen zeeziekte. Met Joost gaat het snel beter. Bij mij duurt het wat langer omdat we eerst via de mail willen checken of ik ze wel mag nemen vanwege de borstvoeding. Maar na 24 uur beginnen ze te werken en ben ik ineens weer hersteld! Wat een verschil. En het is ook zo nodig om je goed te voelen met een kleintje aan boord. Zeeziekte duurt meestal de eerste drie dagen dus ik zal niet schromen de volgende keer snel actie te ondernemen.
Vierde dag op zee. We zijn op weg naar Magnetic Island bij Towsville, een heel stuk naar het noorden. We hopen dat we daar in een keer heen kunnen varen. Het zeilen wisselen we af met windstiltes op de motor. Vandaag in zo'n windstilte spelen er ineens dolfijnen voor de boeg! Een stuk of zes vermaken zich prima en wij ook, heerlijk om naar te kijken.
Het water stroomt hard de rivier af. Gelukkig krijgen we hulp van buren met bijbootjes en door een lang touw aan een andere boot vast te knopen weten we ons los te krijgen uit te palen zonder wat te raken. Dat gaat wel lekker snel zo met stroom mee! Net de eerste bocht om besef ik me dat we nu echt weg zijn uit Brisbane. Ik voel tranen over m'n wangen lopen. We hebben het zo fijn gehad hier! Veel leuke mensen leren kennen. En Brisbane blijft voor altijd wat speciaals houden omdat Siebe hier geboren is. Een collega van Joost probeert ons uit te zwaaien maar is steeds net te laat en ziet ons net een bocht omvaren. Vriendin Henriette pakt het slimmer aan en haar lukt het zelfs ons op twee plekken uit te zwaaien! Na een paar uurtjes laten we het anker vallen achter 'Mud Island' onder een prachtige regenboog. Harde wind maar ondanks dat liggen we goed. De volgende dag kunnen we weer profiteren van de stroming en zeilen we tussen de tonnen door de Moreton Bay uit.
We zijn weer op zee! Er staat een deining van bijna drie meter en golven van twee meter. Langzaam voel ik me steeds slechter. Joost voelt zich ook niet helemaal goed. Dit zijn we niet meer gewend na negen maanden stil liggen. M'n nachtwacht weet ik nog vol te houden maar daarna ben ik volledig lam. We nemen voor het eerst pilletjes tegen zeeziekte. Met Joost gaat het snel beter. Bij mij duurt het wat langer omdat we eerst via de mail willen checken of ik ze wel mag nemen vanwege de borstvoeding. Maar na 24 uur beginnen ze te werken en ben ik ineens weer hersteld! Wat een verschil. En het is ook zo nodig om je goed te voelen met een kleintje aan boord. Zeeziekte duurt meestal de eerste drie dagen dus ik zal niet schromen de volgende keer snel actie te ondernemen.
Vierde dag op zee. We zijn op weg naar Magnetic Island bij Towsville, een heel stuk naar het noorden. We hopen dat we daar in een keer heen kunnen varen. Het zeilen wisselen we af met windstiltes op de motor. Vandaag in zo'n windstilte spelen er ineens dolfijnen voor de boeg! Een stuk of zes vermaken zich prima en wij ook, heerlijk om naar te kijken.