Griep
Joost, 3/5/2009, 13:00
Joost, 3/5/2009, 13:00
We zijn weer terug op de boot. Het was opnieuw een flinke
vliegreis, maar gelukkig had Siebe het aardig naar zijn zin in de
hangwieg. Veel merkten we niet van de varkensgriep. Een angstige
enkeling op het vliegveld liep rond met een mondkapje op. In ons
vliegtuig waren verschillende mensen aan het hoesten en snotteren
waaronder ook ik met mijn Nederlandse verkoudheid die een week geleden
ineens begonnen was. De Australische autoriteiten bleken de zaak
echter een stuk serieuzer te nemen.
Ongeveer een uur voor de landing worden er formulieren verspreid waarop je moest invullen of je last had van griepverschijnselen zoals hoesten, koorts, loopneus enzovoort. Tja, wat kan ik doen? Ik ben toch echt aan het hoesten, dus vul ik maar "ja" in. Ilse had onderweg wat last van keelpijn gegeven, dus ook "ja". Het is dan de bedoeling dat we de bemanning van het vliegtuig informeren. We roepen een stewardess, maar zij weet ook niet wat we moeten doen. Het is allemaal nogal nieuw. Ze gaat weer weg om het uit te zoeken. We vragen ons ondertussen af of die andere tien verkouden mensen aan boord zich net zo netjes als wij melden.
Ondertussen is het vliegtuig geland. Iedereen is al druk bezig zijn handbagage uit de rekken te pakken als er wordt omgeroepen dat we op onze stoel moeten blijven zitten omdat er Australische "health officials" aan boord komen. Wij hebben toch niet veroorzaakt dat er nu meer dan driehonderd personen een kwartier moeten wachten?
Wel dus, want dan is het zover. Een juffrouw met mondkapje voor komt recht op ons af. Wij moeten ook allebei een kapje omdoen en een serie vragen beantwoorden. Ondertussen klinkt het uit de speakers: "This is your captain speaking. Aan boord bevindt zich een patient die symptomen van een mogelijke swine flu besmetting toont..." We moeten nu wachten tot het hele vliegtuig leeg is, waarna ik onder escorte naar de dokter moet. Ik roep nog even tegen de rij achter me dat ik zeker niet in Mexico ben geweest. Daar moeten ze wel om lachen.
Als laatste verlaten we het vliegtuig. We lopen langs een man met een warmtecamera op een statief. Daarmee wordt schijnbaar iedere passagier hier gescand op koorts. Daarna mogen we door een speciale quarantaine gate naar de dokter. Een meevaller, want de andere passagiers staan nog in lange rijen te wachten. Bij de dokter is het allemaal vrij gauw klaar. Geen onderzoek of niets. Ik hoef alleen maar te zeggen dat we niet in probleemlanden zijn geweest en het mondkapje mag al weer af en we kunnen onze bagage gaan ophalen. Ilse vraagt nog of we een foto mogen maken van mij in quarantaine. Nee, dat mag niet want het is een restricted area. Oeps, foto is al gemaakt. Ilse belooft de foto
direct te verwijderen.
Ongeveer een uur voor de landing worden er formulieren verspreid waarop je moest invullen of je last had van griepverschijnselen zoals hoesten, koorts, loopneus enzovoort. Tja, wat kan ik doen? Ik ben toch echt aan het hoesten, dus vul ik maar "ja" in. Ilse had onderweg wat last van keelpijn gegeven, dus ook "ja". Het is dan de bedoeling dat we de bemanning van het vliegtuig informeren. We roepen een stewardess, maar zij weet ook niet wat we moeten doen. Het is allemaal nogal nieuw. Ze gaat weer weg om het uit te zoeken. We vragen ons ondertussen af of die andere tien verkouden mensen aan boord zich net zo netjes als wij melden.
Ondertussen is het vliegtuig geland. Iedereen is al druk bezig zijn handbagage uit de rekken te pakken als er wordt omgeroepen dat we op onze stoel moeten blijven zitten omdat er Australische "health officials" aan boord komen. Wij hebben toch niet veroorzaakt dat er nu meer dan driehonderd personen een kwartier moeten wachten?
Wel dus, want dan is het zover. Een juffrouw met mondkapje voor komt recht op ons af. Wij moeten ook allebei een kapje omdoen en een serie vragen beantwoorden. Ondertussen klinkt het uit de speakers: "This is your captain speaking. Aan boord bevindt zich een patient die symptomen van een mogelijke swine flu besmetting toont..." We moeten nu wachten tot het hele vliegtuig leeg is, waarna ik onder escorte naar de dokter moet. Ik roep nog even tegen de rij achter me dat ik zeker niet in Mexico ben geweest. Daar moeten ze wel om lachen.
Als laatste verlaten we het vliegtuig. We lopen langs een man met een warmtecamera op een statief. Daarmee wordt schijnbaar iedere passagier hier gescand op koorts. Daarna mogen we door een speciale quarantaine gate naar de dokter. Een meevaller, want de andere passagiers staan nog in lange rijen te wachten. Bij de dokter is het allemaal vrij gauw klaar. Geen onderzoek of niets. Ik hoef alleen maar te zeggen dat we niet in probleemlanden zijn geweest en het mondkapje mag al weer af en we kunnen onze bagage gaan ophalen. Ilse vraagt nog of we een foto mogen maken van mij in quarantaine. Nee, dat mag niet want het is een restricted