Big Sandhills
Joost, 30/1/2009, 11:00
Joost, 30/1/2009, 11:00
Maandag halverwege de middag komen we aan bij onze tweede ankerplek
voor Moreton Island. We liggen in de buurt van wat ze de Big Sandhills
noemen en die willen we wel beklimmen. De weg van en naar de kant
blijkt echter ook verrassend interessant te zijn.
Met Siebe in de buikdrager varen we met de bijboot naar de kant. Het is alleen laag water waardoor we al vast komen te zitten op 500 meter van het strand. Dat is toch wel een beetje ver, vooral als straks de hele boel weer onder water staat. Tussen ons en het strand liggen tientallen zandplaten met geultjes water er tussen. Siebe begint op dat moment hongerig te worden. Dus zo zit Ilse in de bijboot Siebe te voeden terwijl ik door het water loop en de bijboot voorttrek in een poging via de geultjes dichter bij het strand te komen. Af en toe zie ik een vreemde driehoekige vis wegvluchten voor mijn voeten. Het ziet er hier prachtig uit vooral nu de zon al laag staat en mooie schaduwen van de golfjes in het zand creeert. Na een tijdje kunnen we echt niet meer verder en leggen we de bijboot aan een ankertje op een zandplaat. Het laatste stuk ligt helemaal boven water. Het stikt er wel van de krabbetjes die allemaal direct een holletje gaan graven om zich te verstoppen voor ons.
De klim de zandberg op is steil, maar toch voor Ilse met Siebe goed te doen. En het uitzicht wordt als maar spectaculairder. Van bovenaf is dat hele stelsel van platen en geultjes prachtig te zien. Zo'n mooie plek en er is verder helemaal niemand. Het is voor ons echt genieten daar. Siebe krijgt nog wat meer drinken en we kijken naar de zon die langzaam steeds lager komt te staan. Wat we vanaf onze plek ook goed zien is dat het pad naar de bijboot steeds verder onder water loopt. De Moreton Bay staat bekend om zijn bull sharks, een haaiesoort die na de grote witte haai verantwoordelijk is voor de meeste aanvallen op mensen. Ik zit er niet echt op te wachten om terug te moeten zwemmen naar de bijboot op dit tijdstip, want haaien jagen vooral rond zonsopkomst en zonsondergang. We besluiten dus maar weer terug te gaan.
Gelukkig kunnen we nog makkelijk terug lopen naar de bijboot en komt het water niet hoger dan onze knieen. Ineens zet ik mijn voet neer en zie ik een meter verderop ineens een pijlstaartrog wegschieten. Die had zich ingegraven in het zand en was totaal onzichtbaar. Wat hij achterlaat is een soort kratertje in het zand met daaraan vast een geultje waar zijn lange staart heeft gelegen. Vanaf dan ga ik maar schuifelend door het water, want als je op zo'n dier stapt krult hij zijn staart omhoog en steekt zijn giftige staartpunt in je been. Ineens zie ik overal kratertjes van waar roggen hebben gelegen. Ilse vindt het helemaal niet leuk en loopt achter me aan, haar voeten precies op de plek zettend waar ik mijn voeten eerst heb gezet. Onderweg zie ik nog vijf andere roggen wegschieten, maar dan zijn we weer veilig bij de bijboot. Terug op de boot valt Siebe al vrij gauw in slaap en kijken wij naar de sterren die we al heel lang niet meer gezien hebben.
Met Siebe in de buikdrager varen we met de bijboot naar de kant. Het is alleen laag water waardoor we al vast komen te zitten op 500 meter van het strand. Dat is toch wel een beetje ver, vooral als straks de hele boel weer onder water staat. Tussen ons en het strand liggen tientallen zandplaten met geultjes water er tussen. Siebe begint op dat moment hongerig te worden. Dus zo zit Ilse in de bijboot Siebe te voeden terwijl ik door het water loop en de bijboot voorttrek in een poging via de geultjes dichter bij het strand te komen. Af en toe zie ik een vreemde driehoekige vis wegvluchten voor mijn voeten. Het ziet er hier prachtig uit vooral nu de zon al laag staat en mooie schaduwen van de golfjes in het zand creeert. Na een tijdje kunnen we echt niet meer verder en leggen we de bijboot aan een ankertje op een zandplaat. Het laatste stuk ligt helemaal boven water. Het stikt er wel van de krabbetjes die allemaal direct een holletje gaan graven om zich te verstoppen voor ons.
De klim de zandberg op is steil, maar toch voor Ilse met Siebe goed te doen. En het uitzicht wordt als maar spectaculairder. Van bovenaf is dat hele stelsel van platen en geultjes prachtig te zien. Zo'n mooie plek en er is verder helemaal niemand. Het is voor ons echt genieten daar. Siebe krijgt nog wat meer drinken en we kijken naar de zon die langzaam steeds lager komt te staan. Wat we vanaf onze plek ook goed zien is dat het pad naar de bijboot steeds verder onder water loopt. De Moreton Bay staat bekend om zijn bull sharks, een haaiesoort die na de grote witte haai verantwoordelijk is voor de meeste aanvallen op mensen. Ik zit er niet echt op te wachten om terug te moeten zwemmen naar de bijboot op dit tijdstip, want haaien jagen vooral rond zonsopkomst en zonsondergang. We besluiten dus maar weer terug te gaan.
Gelukkig kunnen we nog makkelijk terug lopen naar de bijboot en komt het water niet hoger dan onze knieen. Ineens zet ik mijn voet neer en zie ik een meter verderop ineens een pijlstaartrog wegschieten. Die had zich ingegraven in het zand en was totaal onzichtbaar. Wat hij achterlaat is een soort kratertje in het zand met daaraan vast een geultje waar zijn lange staart heeft gelegen. Vanaf dan ga ik maar schuifelend door het water, want als je op zo'n dier stapt krult hij zijn staart omhoog en steekt zijn giftige staartpunt in je been. Ineens zie ik overal kratertjes van waar roggen hebben gelegen. Ilse vindt het helemaal niet leuk en loopt achter me aan, haar voeten precies op de plek zettend waar ik mijn voeten eerst heb gezet. Onderweg zie ik nog vijf andere roggen wegschieten, maar dan zijn we weer veilig bij de bijboot. Terug op de boot valt Siebe al vrij gauw in slaap en kijken wij naar de sterren die we al heel lang niet meer gezien hebben.