Polynesische picknick
Joost, 16/9/2007, 06:00

We liggen nu voor anker bij een motu (klein eilandje op het rif) bij het eiland Raiatea. Vandaag zijn we de motu overgewandeld om aan de andere kant te gaan snorkelen in de pas. De pas is een doorgang in het rif waar meestal veel vis zit. Een beetje spannend was het wel, want er was toch wel wat branding en het kan hard stromen in passen. Maar we hielden het goed in de gaten en eigenlijk was het makkelijk met praktisch geen stroming. De vissen daar waren weer anders dan we gewend waren, maar de echt grote jongens hebben we helaas niet gezien. Toen we terugliepen naar ons bijbootje bleek een hele familie zich op het strand te hebben geinstalleerd. We wilden wel even een praatje maken en ik stelde ze een vraag over vissen. Dat doet het altijd goed als gemeenschappelijk gespreksonderwerp. Het gesprek eindigde met "kom terug om twee uur voor het eten". En dat leek ons wel leuk! De familie bleek te bestaan uit drie broers en een zus met al hun kinderen en kleinkinderen. Een paar keer per jaar gingen ze met z'n allen naar dit eilandje voor eten, drinken en in het water spelen. En de gastvrijheid was echt onbegrensd. We denken dat het de cultuur is, want het ging een beetje hetzelfde als met die twee kopraverzamelaars op Raroia. We kwamen aan en moesten meteen zitten met een bord in de handen waarop in het eerste half uur vier mensen continu probeerden zo veel mogelijk eten te leggen. En het was niet een keer vragen "wil je nog iets?" en dan moet het maar klaar zijn, zoals meer de Nederlandse stijl is. Nee, alles werd uit de kast getrokken om ons helemaal vol te stoppen. Macaroni, rijst, kippepoot, vis, meer kippepoot, bier, meer macaroni, mango, benetier (schelpdier), meer bier, nog een kippepoot. Weigeren was bijna niet mogelijk en toen we echt niet meer hoefden was het plan dat we eerst maar even op het kleed moesten gaan slapen en dan verder eten. Volgende fase was ga terug naar de boot en kom om vijf uur terug voor meer eten. Uiteindelijk was men dan toch overtuigd dat we genoeg hadden, maar een zak met twintig mango's kregen we nog wel mee. De baguettes die we ook zeker moesten hebben, konden we nog net daar achterlaten. Wij hadden eigenlijk alleen maar een cake met speculaaskruiden mee en gelukkig bleken de kinderen daar erg dol op te zijn. Verder een beetje wat gepraat in Frans met wat Engels. Geen ingewikkelde onderwerpen dus, maar wel interessant. Wij Nederlanders denken meteen dat we hele interessante gesprekken moeten gaan voeren, maar voor hen is dat echt niet nodig. Ze hebben al lol met onze paar woorden Frans en ons geklungel om die benetier goed naar binnen te werken. Allemaal heel ontspannen. Maar toch is voor dit soort uitjes een minimale hoeveelheid communicatie wel nodig. Wat dat betreft zijn we hier beter af dan in Zuid Amerika. Ons Spaans was daar eigenlijk te slecht om ook maar iets te beginnen. Goed punt voor het volgende rondje. Grapje mam.