Print dit verhaaltje

Weer op zee
Ilse, 5/8/2007, 15:00

Na de ankerbaai met het mooie strandje zijn we naar een baai verhuisd bij het dorpje Hapatoni. Een klein dorpje waar twee grote families wonen. En heel, heel vriendelijk. Bij het aankomen met de bijboot is er altijd wel iemand die je lijntje even aanpakt en vooral de kinderen vinden het heerlijk om hun Frans en paar woorden Engels op je te oefenen. Iedereen zegt je gedag en vindt het leuk als je een praatje komt maken. Het dorpje bestaat uit een onverharde weg van een paar honderd meter en een stuk of veertig vrijstaande huizen. Iedereen heeft een soort veranda zodat ze een zitje in de schaduw hebben. De inrichting is simpel, een eettafel, een bank, een keukentje en soms een televisie maar meestal een ghettoblaster. De kinderen spelen in de zee en zijn vrolijk. Dit dorpje leeft vooral van een cruisescheepje dat hier eens in de drie weken komt. Ze maken houtsculpturen en figuren uit koebotten aan een ketting. Wij hebben een fles whiskey geruild voor een Tiki (een mensfiguurtje uit hout gesneden). Die man wist niet hoe snel hij de fles in een doos moest verstoppen.... Later bleek dat sterke drank verboden is in dit dorpje, oeps, niet zo handig dus. Voortaan wat beter kijken naar wat ze in het winkeltje verkopen als maatstaf. Elke dag werd er geoefend met dansen, want donderdag was er een bruiloft. Zo ook dinsdagavond. Er was nog een groot jacht aangekomen met 30 jongeren er op en het werd een heel feestje. Joost had even genoeg van het dansen dus ben ik alleen gegaan en ik werd ook de dansvloer opgetrokken. Probeer maar eens een dansje dat je nog nooit eerder hebt gedaan en waarbij je heel snel met je heupen moet draaien en tegelijk je armen langzaam moet bewegen meteen na te doen.... gelukkig deden we 'm daarna nog een keer en dat ging al beter. De dagen erop kreeg ik steeds reacties van vrouwen dat ze vonden dat ik het goed had gedaan en Joost maar verbaasd kijken ;-). Al was er wind, we zijn tot donderdag gebleven om naar de bruiloft te kijken. We waren mooi op tijd om het bruidspaar de kerk uit te zien komen, een mooi gezicht en perfecte lokatie met de zee op de achtergrond. Terwijl het bruidspaar at met de familie werden de dansjes opgevoerd. Ondertussen werd er limonade en cake uitgedeeld en even later werden we zelfs uitgenodigd om wat te eten. Dat durfden we eerst niet zo goed maar toen ze het ons voor de derde keer vroegen toch gedaan en het was heerlijk. Banaan in kokossaus, kip, wahoo (soort vis), rijst, van alles was er. Na bedankt te hebben zijn we terug gegaan naar de boot om te vertrekken. Dit keer was het zowel emotioneel als fysiek erg moeilijk. We hebben hier zo'n leuke tijd gehad en helemaal geen zin om weer een paar dagen op zee te zijn. Eindelijk waren we zo ver maar toen wilde het anker niet meer omhoog komen. De ketting bleek zich zelf in de knoop te hebben gemaakt om een stuk dood koraal op dertien meter diepte. Een jongen uit het dorp kwam ons helpen, die pakte de ketting en 'klom' daaraan naar beneden zonder te klaren maar wel heel snel. Lukte helaas niet. Martin van Dingo kwam ook helpen en keek onder water hoe ik het beste met de boot kon varen om de ketting los te krijgen. Lukte ook niet. Uiteindelijk lukte het Joost om zo diep te duiken en in een paar keer de ketting los te maken. Gelukt! We waren los en zeilden weg met de ondergaande zon op de mooie bergen van Tahuata, op weg naar Raroia, een atol van de Tuamotu's.