Gordon
Joost, 21/9/2006, 12:00

In eerste instantie waren we van plan om in Camarinas voor anker te blijven liggen, zoals we al twee weken lang voor anker liggen hier in Spanje. Er was wel flink wind voorspeld voor de tweede nacht, windkracht 7-8, maar dat zouden we wel moeten kunnen hebben. Bovendien zou het ook maar kortstondig zijn. Toen we na de eerste nacht wakker werden, dat was gisterochtend, waaide het eigenlijk al best stevig. We zijn met het bijbootje naar de kant gegaan om wat eten in te kopen en te internetten. Op de steiger werden we al meteen geinformeerd dat de weerberichten net waren bijgesteld naar windkracht 9-11. Toen besloten we om terug te gaan naar onze boot, het anker te lichten en een plek in de haven te zoeken. In de haven lag ook een Amerikaanse boot en die was heel professioneel bezig met zijn boot stormvast te maken. Heel veel lijnen naar de steiger, slangen om alle lijnen om doorschaven te voorkomen en zelfs een ketting om de mast en naar de steiger. Tja, of het echt nodig was vroegen wij ons af, maar we zijn samen met een aantal andere Nederlandse boten ook maar aan de gang gegaan. In Amerika weten ze tenslotte wat stormen zijn. Ook hebben we de meeste zeilen van dek gehaald. Verder rustig geslapen afgelopen nacht. Rond een uur of twee begon het wel even flink te waaien, maar dat nam later weer af. Om 6.00 uur ging de wekker al, want Ilse zou naar La Coruna teruggaan met de bus om een postpakket op te halen wat daar nog voor ons lag. Qua wind niks aan de hand, het ergste is vannacht geweest dachten we. Ik kwam alleen terug op de boot en ben weer gaan slapen. Tot ik een uurtje later wakker werd van de wind. En hard dat ie was! De boot hing helemaal scheef. Overal waren mensen bezig met controleren of ze nog goed lagen. En de wind ging harder en harder. De hoogst gemeten windsnelheid bij onze buren was 79 knopen. Dat is 140 kilometer per uur! Windkracht 12. Erg spannend, maar gelukkig waren we goed voorbereid (voorbereiding die we eigenlijk wat overdreven vonden, nou niet dus). Een aantal andere boten kreeg wel problemen. Een kapotte buiskap en een zo hard flapperende genua dat deze scheurde. Masten tegen elkaar en gebeuk tegen de steiger. Onze bijboot wilde volgens mij het liefst opstijgen. Wij hebben gelukkig geen schade, alhoewel ik wel even bang was voor de windmolen. Die stond wel heel hard te schudden, maar de constructie heeft zich voldoende bewezen. Je kan overigens ook helemaal niks meer doen met zulke wind. De steiger kan je meestal niet op omdat aggressieve windvlagen je gewoon het water in blazen. Je gezicht voelt aan alsof er naalden in prikken door het opwaaiende water. Vissen weten het ook allemaal niet meer en komen in groepjes tussen de boten aan de oppervlakte happen. Meeuwen waaien gewoon weg. De vissersvloot had overigens een andere taktiek, die zijn allemaal vlak voor de storm uitgevaren en net weer binnengelopen. Als ik hier nu naar buiten kijk zie ik trouwens de TV ploeg zijn spullen weer inpakken. Helaas voor hen niet de verschrikkelijke ravage waar je kijkcijfers mee scoort. Ik heb in ieder geval weer een verhaal om straks aan Ilse te vertellen als ze terug is uit La Coruna.