Kontiki eiland
Joost, 15/8/2007, 23:00

Na een heerlijke nachtrust zonder beweging in de boot zijn we 's ochtends op verkenning gegaan. De rand van het atol bestaat uit een verrassend vlak rif waarboven het water slechts enkel- tot kniediep is. Het is een paar honderd meter breed. Aan de binnenkant loopt het geleidelijk af en is het water kalm. Aan de buitenkant loopt het steil naar beneden de diepte van de oceaan in en breken de enorme golven met geweld in het plotseling ondiepe water. Als we op onze boot zitten horen we een mengsel van kabbelend water rondom ons en gebulder van de brekers verderop. Verder liggen her en der op het rif eilandjes met vooral kokospalmen. Kontiki eiland is een van die eilandjes. Met het bijbootje zijn we er heen gevaren en vanaf daar te voet over het rif. Dit was voor ons weer een nieuw gezicht. Maar terwijl we genoten van het landschap zag ik ineens een zwart driehoekje boven komen recht voor ons. Het zwom zoekend rond door het kniediepe water. Maar blijkbaar had het ons ook opgemerkt, want het verlegde ineens duidelijk zijn koers en kwam nu recht op ons af. Het was dan wel een kleine haai, maar je weet toch maar nooit. Voor de zekerheid zijn we snel naar een in de buurt liggende steen gelopen die boven water stak. De haai verloor interesse en dwaalde af. Daarna zijn we toch verder gelopen, gerustgesteld doordat er overal van zulke stenen lagen. De buitenrand van het rif was erg spectaculair. De brekende golven vlakbij terwijl we nog steeds slechts water tot onze enkels hadden. We klommen op een grote steen voor een paar foto's. Daar was echt een forse breker. En wat een hoop schuim. We waren wel verrast dat het schuim helemaal bij ons kwam. Dat was nog niet eerder gebeurd. Toen het waterniveau tijdelijk ineens een meter steeg tot vlak onder de bovenkant van de steen waarop wij stonden waren we niet alleen verrast maar ook een beetje bang geworden. De algemene stroming was dan wel het atol in, maar misschien was er wel een soort zuigende onderstroom. Op een rustig moment klommen we snel de steen af en haastten we ons terug naar het midden van het rif. Eenmaal veilig daar vonden we onszelf toch wel een beetje onvoorzichtig. De steen waarop we stonden werd in de verte weer bijna overspoeld door een nieuwe golf. Terug op onze boot liggend op deze totaal verlaten plek hoorden we ineens stemmen. Zo totaal verlaten is het hier dus toch niet. We kregen bezoek van twee mannen in hun boot. Ze waren hier om kopra te verzamelen en kwamen even gedag zeggen. Een poging van ons om in het Frans een vraag over parels te stellen mislukte, want het antwoord was dat we om drie uur vis konden komen eten op het eiland. Ook goed. Met een pan kerrierijst en vier koude blikjes bier mee hebben we dat gedaan. En het was echt fantastisch. Ze hadden net hun kamp ingericht, want ze waren van plan om drie weken op Kontiki eiland te gaan wonen. Elke dag heen en weer vanaf het dorp was te ver voor hen. Alle basale spullen hadden ze mee. Eten zoals meel, water, zout, kruiden, koffie en handige spullen zoals een kokosnootschraper, speargun, radio en machetes. We werden echt als gasten behandeld en zij bereidden typische Pacific-gerechten. Gerookte vis, poisson cru (rauwe vis in kokosmelk), gebakken krab en kokosbrood. Alles zeer geroutineerd uitgevoerd. Even een paar vissen uit de zee speren, krabbetje schoonmaken, vis slachten (oppassen voor naar achter gerichte giftige slachttand, vastpakken met vinger in de bek), kokosnoot splijten, vuurtje aanwakkeren, spullen opgeruimd houden en zelfs grote bladeren onder de pannen op de tafel ter decoratie. Toen het klaar was schepten ze voor ons van alles wat op twee bordjes en mochten we eten. We vroegen of ze zelf niet gingen eten. Nee, straks. Geamuseerd keken ze toe hoe we worstelden met de krab en wat we vonden van de poisson cru. Daarna schepten ze zelf ook op. Na ze uitgebreid te hebben bedankt lieten we ons met het bijbootje terugdrijven naar Hafskip, onszelf verwonderend over deze ongelofelijke gastvrijheid.