» exacte locatie Maandag halverwege de middag komen we aan bij onze tweede ankerplek
voor Moreton Island. We liggen in de buurt van wat ze de Big Sandhills
noemen en die willen we wel beklimmen. De weg van en naar de kant
blijkt echter ook verrassend interessant te zijn.
Met Siebe in de buikdrager varen we met de bijboot naar de kant. Het
is alleen laag water waardoor we al vast komen te zitten op 500 meter
van het strand. Dat is toch wel een beetje ver, vooral als straks de
hele boel weer onder water staat. Tussen ons en het strand liggen
tientallen zandplaten met geultjes water er tussen. Siebe begint op
dat moment hongerig te worden. Dus zo zit Ilse in de bijboot Siebe te
voeden terwijl ik door het water loop en de bijboot voorttrek in een
poging via de geultjes dichter bij het strand te komen. Af en toe zie
ik een vreemde driehoekige vis wegvluchten voor mijn voeten. Het ziet
er hier prachtig uit vooral nu de zon al laag staat en mooie schaduwen
van de golfjes in het zand creeert. Na een tijdje kunnen we echt niet
meer verder en leggen we de bijboot aan een ankertje op een zandplaat.
Het laatste stuk ligt helemaal boven water. Het stikt er wel van de
krabbetjes die allemaal direct een holletje gaan graven om zich te
verstoppen voor ons.
De klim de zandberg op is steil, maar toch voor Ilse met Siebe goed te
doen. En het uitzicht wordt als maar spectaculairder. Van bovenaf is
dat hele stelsel van platen en geultjes prachtig te zien. Zo'n mooie
plek en er is verder helemaal niemand. Het is voor ons echt genieten
daar. Siebe krijgt nog wat meer drinken en we kijken naar de zon die
langzaam steeds lager komt te staan. Wat we vanaf onze plek ook goed
zien is dat het pad naar de bijboot steeds verder onder water loopt.
De Moreton Bay staat bekend om zijn bull sharks, een haaiesoort die na
de grote witte haai verantwoordelijk is voor de meeste aanvallen op
mensen. Ik zit er niet echt op te wachten om terug te moeten zwemmen
naar de bijboot op dit tijdstip, want haaien jagen vooral rond
zonsopkomst en zonsondergang. We besluiten dus maar weer terug te
gaan.
Gelukkig kunnen we nog makkelijk terug lopen naar de bijboot en komt
het water niet hoger dan onze knieen. Ineens zet ik mijn voet neer en
zie ik een meter verderop ineens een pijlstaartrog wegschieten. Die
had zich ingegraven in het zand en was totaal onzichtbaar. Wat hij
achterlaat is een soort kratertje in het zand met daaraan vast een
geultje waar zijn lange staart heeft gelegen. Vanaf dan ga ik maar
schuifelend door het water, want als je op zo'n dier stapt krult hij
zijn staart omhoog en steekt zijn giftige staartpunt in je been.
Ineens zie ik overal kratertjes van waar roggen hebben gelegen. Ilse
vindt het helemaal niet leuk en loopt achter me aan, haar voeten
precies op de plek zettend waar ik mijn voeten eerst heb gezet.
Onderweg zie ik nog vijf andere roggen wegschieten, maar dan zijn we
weer veilig bij de bijboot. Terug op de boot valt Siebe al vrij gauw
in slaap en kijken wij naar de sterren die we al heel lang niet meer
gezien hebben.
Joost, 30/1/2009, 11:00
Comments
Laat een bericht achter op de website voor Joost en Ilse (scroll naar onderen).
